Goed voorbereid op vakantie, of toch liever impulsief?
Ach, weet je nog, vroeger toen we jong en fit waren en we met niets of niemand rekening hoefden te houden? Toen we voor iets onzinnigs naar de andere kant van het land reden om vervolgens daar te beslissen nog iets verder door te rijden en zomaar een hotelletje te pakken. Toen we hutje-mutje op festivals bivakkeerden in een klein koepeltentje en met een paar drankjes teveel op een scheerlijnenrace deden.
Wat waren de vakanties mooi en wat hebben we geweldige herinneringen overgehouden aan die spontane uitstapjes.
En nu, tig jaar later lijkt het erop dat we na elke vakantie weer net iets meer voorbereid naar de volgende gaan.
- Een vier-persoons stacaravan te krap met ons gezin? Dan boeken we een zes-persoons.
- Geen plek voor de koffers met een rolstoel in de kofferbak? Dan kopen we een dakkoffer.
- Vakantiepark blijkt op een heuvel te liggen? Volgende keer goed checken hoeveel hoogteverschil is.
- Hotel met lift blijkt toch een entree van twintig traptreden te hebben? Ook weer eerst alle foto’s van het hotel checken voor het boeken.
- Rolstoeltoegankelijke bungalows zijn altijd snel volgeboekt? Dan boeken we onze vakantie nòg eerder.
- En je wil niet weten hoeveel er extra meegenomen wordt, voor het geval dat: kussens, braces, wandelstok, voorzetwiel voor de rolstoel, extra pijnstillers, enzovoort.
Voor je het weet heb je in oktober al een bungalow geboekt die volgens de reviews op zes verschillende websites toch echt wel de meest toegankelijke is, heb je via Google Streetview de hele omgeving al bekeken en heb je de koffers en auto al drie keer in- en uitgepakt om te zien of echt alles wat nodig is wel in de auto past. Hmmm, nee past toch niet. Dan nog even een bedlinnen- en handdoekenpakket erbij bestellen, scheelt weer ruimte.
En of ik al niet lastig genoeg ben met mijn gammele lijf om rekening mee te houden, bestaat ons gezin ook nog eens uit vier personen met allemaal zo hun eigen smaak als het gaat om vakantiebestemmingen.
De jongste wil lekker kunnen spelen en zwemmen, de oudste wil nog wel zwemmen, maar heeft verder vooral behoefte aan wifi. Mijn man wil lekker ver weg, naar een warm land en dan het liefst met eigen auto. En mij maak je het meest blij met een vliegreis met stedentrip, of iets in Schotland of Ierland. Een beetje cultuur snuiven, shoppen en me vergapen aan prachtige uitzichten. Een lange, pijnlijke autorit om vervolgens twee weken aan het strand te zitten waar ik geen kant op kan, staat dus niet bovenaan mijn wensenlijstje.
Maar nee, voor deze zomer hadden we niet in oktober al alles in kannen en kruiken. In januari ook nog niet. En in mei hadden we nog steeds niets op het oog. Zelfs nu met nog maar een paar weken voor de zomervakantie, hebben we nog geen idee wat we gaan doen.
Of misschien toch wel een beetje: we laten het maar op ons afkomen. We gaan gewoon weer eens ouderwets impulsief doen. Eens aankijken wat het weer gaat doen en dan beslissen of we voor een last-minute naar de zon gaan, of op de bonnefooi met de auto op pad gaan, of misschien toch gewoon thuis blijven en dagjes weg.
Want weet je, die pijn en ongemakken door mijn beperkingen blijven toch wel, hoe goed alles ook is voorbereid. Maar wat tegelijkertijd ook zal blijven, zijn de mooie herinneringen die we als gezin creëren. Daarvoor hebben we alles al in huis.
