Groetjes van een ervaren rolstoel-gebruiker
1980 was het jaar dat ik mijn
eerste rolstoel kreeg. Ik was 25 jaar en gehandicapt geraakt na een ziekte.
Waarom ik mijn rolstoel als mijn
vrijheid ervaarde? Nou, na lange tijd in bed te hebben gelegen wilde ik wel
weer wat van de wereld zien.
Ik wil het niet idealiseren maar
toen iemand me ooit vroeg of ik het niet vervelend vond om in een rolstoel te
zitten, vertelde ik dat de rest van mijn leven in bed ook niet alles is. Nee,
ik vind het niet vervelend. Ik zit ook liever niet op een bank, dan voel ik me
niet mobiel.
Dat was vanaf 1980.
Waarom is mijn wereldbeeld
momenteel anders?
Omdat ik met mijn 63 jaar nu bij
de ouwetjes ga behoren en de gemeente ons als gehandicapten en als een bulk
vergrijzing ziet, die waarschijnlijk te veel kosten met zich meebrengt?
Dit stukje is voor mij een vorm
van ‘me af schrijven’ en onder woorden brengen. Mocht je er geen zin in hebben,
gewoon wegleggen = wegklikken.
De basis waarop ik onder andere kan
functioneren is mijn huishoudelijke hulp. Die wordt van ooit 4 en een half uur
nu teruggedraaid naar ander half uur. Dat is een derde van de tijd! Dus moet ik
vaker gaan vragen om de benodigde hulp te krijgen.
Het probleem is mijn handicap
niet. Het probleem is dat er van mij weer extra energie gevraagd wordt om alles
te regelen. In mijn basis hulpverlening wordt gesnoeid.
Het probleem is dat er benadrukt
wordt dat ik wat mankeer. Daarom voel ik mijn beperking erger.
Dat ik probeer in te zetten wat me wél lukt lijkt niet gewaardeerd te worden…
En nu ga ik de zon in, die is
gratis en oordeelt niet.
Groetjes,
Pia Hendriks
