Haar eerste aangepaste auto
Vorig jaar kreeg ze dat ongeluk. Er volgde een moeizame revalidatie en regelen van hulpmiddelen. Da’s altijd maatwerk. De rolstoel werd een knaloranje Quickie, met op de spaakbeschermers een foto van Nick & Simon. Daar werd ze mee geplaagd, maar haar vriendinnen vonden het gaaf.
Is alles nu geregeld? Nee, nog lang niet. Sylvia’s verlangen naar complete zelfstandigheid wordt steeds groter. Ze wil niet meer met een rolstoeltaxi of door haar moeder weggebracht worden. Sylvia wil een auto, een baan, contacten met andere mensen. En wat ze in haar kop heeft, heeft ze niet in haar….. inderdaad.
Sylvia gaat met haar moeder op verkenning naar een auto-aanpassingsbedrijf. Vorig jaar zijn ze naar de Supportbeurs geweest, en daar trok de Kia Soul eMotion veel bekijks.
‘Goeiemiddag dames, wat is ie mooi hè?’ De verkoper demonstreert hoe de grote achterklep van de Kia automatisch open gaat, er een oprijplaat uit komt, en je met rolstoel en al achter het stuur zit. ‘U rijdt er zó in, mevrouw. Letterlijk en figuurlijk!’
Moeder remt af. ‘Wij kijken alleen maar even mijnheer.’ En zich tot haar dochter wendend: ‘Is deze niet te klein, Sylvia? Je wilt toch ook nog een Scootmobiel voor buiten? Als die ook mee moet, kan ik er niet meer bij.’
‘Laat dat nou nèt de bedoeling zijn’ denkt Sylvia en wordt op slag verliefd op de Kia. Vet model. Kekke striping.
Enthousiast zegt de verkoper: ‘Groter kan ook hoor, bijvoorbeeld een Mercedes busje, daar kan ook een Scootmobiel in mee. Maar daar hangt een heel ander prijskaartje aan. Deze is toch groot genoeg voor de jongedame?’
Sylvia rijdt met haar rolstoel de Kia in en legt haar handen op het stuur. Alles zit precies goed. Wat ruikt een nieuwe auto lekker. Even droomt ze weg. ‘Straks kan ik zelf op pad. Naar m’n vriendin. Winkelen. Uitgaan. Misschien zelfs werken.’
Het gebabbel van mams brengt haar echter met een schok terug in de realiteit.
‘Ach mijnheer, mijn dochter wil zoveel, dat is ook de leeftijd hè, maar we weten nog niet hoe het verder met haar zal gaan.’ Moeder dempt haar stem en trekt een ernstig gezicht. ‘Ze heeft per slot van rekening dat ongeluk gehad hè. Er is veel bij haar beschadigd.’
De verkoper gaat er niet op in, maar zegt strategisch: ‘Dit soort auto’s brengen ook na jaren nog veel op hoor mevrouw.’
Sylvia denkt geïrriteerd: ‘Hou je d’r buiten mam.’ Haastig rolt ze de auto uit en zegt vinnig: ‘Mam, deze informatie is helemaal niet relevant voor mijnheer. Zullen we het alléén over de auto hebben?’
De verkoper begrijpt de hint en zwijgt. ‘Willen jullie een kopje koffie? In sommige situaties kan de overheid ook helpen met de kosten. Ik zal u daar over informeren. Suiker en melk?’
Ondertussen denkt Sylvia na over haar kansen op werk. Toch eens met het UWV gaan praten. Die zelfstandigheid moet er komen, en die KIA ook.
Wat ze in haar kop heeft, heeft ze niet in haar….. inderdaad.
