‘Happy’ worden…
5:30 uur: De wekker loopt af en ik schrik, want ik lag nog lekker op één oor. Helaas mijn verkeerde oor… Ik ben namelijk aan een oor zo goed als doof en als ik dan op mijn goede oor lig, hoor ik de wekker niet af gaan. Ja, ik hoor wel wat… ergens heel ver weg. Maar nu lag ik dus met mijn goede oor richting wekker en die brulde het lied Happy van Pharrell Williams de slaapkamer in. Ik kan je verzekeren dat ik me verre van happy voelde, temeer omdat ik de lucht in schoot van schrik. Een voordeel daarvan was wel, dat ik gelijk naast mijn bed lag en Bernd me dus niet uit bed hoefde te hengelen!
Maar ja, dan lig je dus naast je bed op de koude vloer en zie dan maar eens overeind te komen terwijl manlief nog heerlijk ligt te slapen. Dat ging het dus niet worden. En geen Noodoproep meer in de buurt om een ADL-er op te roepen… Ik kan er maar moeilijk aan wennen, maar ja… ik had nu eenmaal zelf de brief aan mijn toenmalige locatiemanager geschreven waarin ik aangaf, dat ik dankzij de revalidatie alles zelf wel weer kon en de ADL niet meer nodig had. Niet wetende dat het maar een tijdelijke opleving was… Als je eenmaal weg bent, kun je niet meer terug. Zeker niet dankzij mijn stellige overtuiging dat ik eindelijk van de bemoeizucht van de locatiemanagers af was waar ik gewoond had. Beide locatiemanagers gaven aan dat mijn ouders niet welkom waren om bij mij te logeren om mij door het begin van mijn zelfstandigheidstraining heen te helpen.
Ik ben van nature erg onzeker, voel me ook altijd ellendig, dus dat werkt niet echt mee om op eigen wielen (benen) te leren staan. Maar bij Fokus werd van mij verwacht dat ik zelfstandig genoeg was om alleen te blijven. Tja, ik heb jarenlang met mijn man in een aangepaste woning bij mijn ouders gewoond. Maar toen mijn vader met pensioen ging moesten we noodgedwongen verhuizen. Naar een woning met zo’n klein plaatsje als voor- en achtertuin, dat er met geen mogelijkheid een zorgunit geplaatst kon worden. Wat blijft er dan over?
Enfin, ik lag nog steeds als een bevroren ijslolly naast mijn bed te mijmeren, terwijl manlief nog steeds druk aan bomen het zagen was. Tja, dan maar proberen om ergens langs mijn bed omhoog te kruipen en dan op mijn bed zien te komen. Met heel veel pijn lukte me dat. Maar mijn aansturing was direct weg met als gevolg dat ik Bernd een klinkende dreun op zijn hoofd verkocht, terwijl ik een zacht tikje tegen zijn voorhoofd had bedoeld. Natuurlijk kreeg ik toen een heel erg boze Bernd te verwerken, bovenop al mijn ellende en pijn, dus nee… “Happy” worden, zat er voorlopig ook niet meer in!
