Het konijn
Toen wij net samenwoonden in ons lieve huisje, hadden we het leuke idee een konijn in onze tuin te nemen. Dus kwam er een konijn. Een wit beestje met bruine randjes aan zijn oor.
In het begin probeerden we hem af en toe op schoot te nemen, helaas zonder veel succes. Wat wel regelmatig voorkomt, is dat we hem, ’s ochtends wanneer we haast hebben, op straat tegenkomen. “Goedemorgen konijn, fijn dat je weer bent ontsnapt.” Niemand krijgt hem dan gemakkelijk te pakken en het levert lachwekkende taferelen op, waar menig buurman en buurvrouw graag even voor naar buiten komt.
Op weer zo’n dag, tref ik het konijn op straat. Ik ben alleen en alle buren zijn aan het werk. Rustig blijf ik staan en bedenk me dat ik hem onmogelijk kan pakken vanuit mijn rolstoel. Toch moet het beestje netjes terug naar zijn hok, voordat er ongelukken gebeuren. Verbaasd voel ik wat tegen mijn voet duwen. Met zijn tandjes knabbelt ons konijn zachtjes aan de zool van mijn schoen. Fluisterend begin ik tegen hem te praten en rij ik voorzichtig achteruit. Het beestje hupst vrolijk achter mijn voet aan, mee het steegje in, door onze poortdeur. Snel duw ik de deur achter hem dicht. Ik kijk de tuin in om te zien waar hij gebleven is. Daar zit hij, recht voor het dichte deurtje van zijn hok. Ik rij er naar toe en doe het deurtje open. “Ga maar naar binnen”, zeg ik hem. Alsof hij het begrijpt, loopt hij naar binnen en staart me aan alsof hij wil zeggen: “nou, doe dat deurtje dan dicht!” Met een klap gooi ik het dicht, bang dat hij weer ontsnapt. In mijn eentje maak ik een vreugdedansje door de tuin.
Later gebeurt dit nog een aantal keer. Steeds lukt het alleen mij om hem terug te krijgen in zijn hok in een relatief korte tijd. Zelfs wanneer mijn schoonfamilie binnen op het puntje van hun stoel dit gebeuren aanschouwt, krijg ik ons konijntje netjes in zijn hok! Zo zie je maar weer: als je iets heel graag wilt, dan lukt het.
