‘Het leven bezien vanuit een…’
De wekker loopt af. De dag begint. Ze schiet overeind. Bam! Waarom kan ze nou niet wat rustiger gaan zitten! Tijdens het douchen word ik aan de kant gezet. Even moed verzamelen voor straks, de rit naar het werk. Zo’n vochige handdoek is niet goed voor mijn bekleding hoor! Met een zware tas achterop, mijn voorwielen iets omhoog en de handbike aangekoppeld zoeven we door Eindhoven. Ho, dame, die kuiltjes in de weg zijn slecht voor mijn frame, even rustig aan, ook al is het laat!
Ik heb een zwaar leven.
Discriminatie. Tja, hoe hard ik mijn best ook doe ik word altijd ondergewaardeerd door de maatschappij. IK BEN DUUR HOOR! En helemaal aangepast aan mijn bazin. Ik volg haar in wat zij wil doen. Door weer en wind. Oke, wanneer zij haar handbike aankoppelt hoor ik positieve reacties. Maar ik vermoed dat die niet voor mij bestemd zijn…
Soms gaat ze met de auto. Mijn plek is dan ingeklapt achter de bijrijder-stoel. Wanneer er iemand mee rijdt, gaat die stoel zo ver mogelijk naar achter en zit ik helemaal klem…
Als zij op vakantie wil word ik in het bagageruim van het vliegtuig gezet. Dat is niet leuk kan ik je wel vertellen. Om naar het volgende vliegtuig te gaan smeet men mij ooit bij de rest van de bagage. Zijzelf kreeg een vervanger en hoe dat voelt… Pas geleden heeft iemand nog haar horloge van mijn stang gejat. Het leek me beter om niet te reageren.
Ik weet dat zij me het liefst zou willen pimpen. Iedere dag een ander kleurtje. Gelukkig mag dat niet en is haar paarse tas het enige aan mij wat kleur heeft. Ik mag graag stijlvol grijs blijven. Ieder heeft zo zijn trots.
Mijn leeftijd? Twee en een half, maar het voelt als 65 en ik mag voorlopig nog niet met pensioen. Ze hebben al een gedeelte van mij moeten vervangen!
Maar ondanks dat ze hardhandig met me omgaat weet ik dat zij niet zonder me kan…
