Nieuws

Op vakantie miste ik Alex (nee, geen minnaar, maar mijn elro (elektrische rolstoel)), nou eigenlijk niet zo zeer Alex, maar ik miste de vrijheid die hij me geeft. Met een elro heb je zelf de controle, bepaal je zelf waar je rijdt en hoe hard je rijdt. Met een elro rij je naast iemand en zit je er niet voor. Hoef je dus ook niet te schreeuwen, voor mijn gevoel moet ik dat om mij enigszins verstaanbaar te maken.

Goed, ik miste Alex om die redenen, maar ik miste soms ook het comfort. Alex zit als een luie stoel, achterover gekanteld helemaal. Alex klinkt dus echt als de koning, maar Alex paste niet in de auto en bleef dus thuis. Quickie ging mee. Mijn Quickie is mij ook lief, zeker na zijn update. Ik heb voor mijn vakantie een mailtje gestuurd naar Sunrise Medical, of zij mij konden helpen aan mooie, doch fijne voorwieltjes. Ik heb laatst grotere gekregen, maar die zijn echt spuuglelijk. Uitgevoerd in oude wijven grijs, ik ben nog niet oud en wil dus graag een beetje leuk op en in mijn stoel. Sunrise was de beroerdste niet en hielp mij aan een setje mooie wieltjes. Daarbij hebben ze meteen mijn stoel even gecheckt én in een wig (iets achterover) gezet. Op vakantie heb ik dus kunnen ondervinden hoeveel beter dit zit, echt top, ben er erg blij mee!

Op vakantie zat ik dus in Quickie, heerlijk hip te wezen. Eerlijk gezegd is mijn zithouding hierin een stuk beter, in elkaar zakken kan niet, dus ik zit goed rechtop  en heb geen stok achter de rug meer nodig. Quickie heeft mij op hoge bergen gebracht (met grote dank aan de duw power van manlief), maar het grote nadeel blijft het niet zelf kunnen rollen. Ik zit dus voorop, ga voorop, maar heb geen moer te vertellen. Je voelt je toch een beetje Remy hoor, zo in je uppie. Vooral bij het oversteken in New York, waar het mega druk is, wordt je een soort van overspoeld door alle mensen om je heen. Manlief ziet waar hij loopt, maar is van mening dat anderen ook uit hun eigen doppen moeten kijken. Dit doen ze niet, ze kijken vooral om zich heen, ik zit lager dan verwacht en dat botst dan weleens, letterlijk.

Zo komen mensen soms minder zachtzinnig in aanraking met mij en ik met hen dus. Ik zie vooral benen en billen in volle vaart op mij afkomen wanneer manlief ertussendoor manoeuvreert, bij deze drukte heel veel billen en benen. Dit heeft een nogal claustrofobisch effect. Ik heb geprobeerd dit vast te leggen (zie de foto), oversteken vanuit mijn perspectief.

Je zou denken dat ik met al deze nadelen blij zou zijn weer herenigd te zijn met Alex. En toch moet ik weer wennen. Is er opnieuw de drempel, gevoelsmatig ben ik met Alex toch ‘gehandicapter’. Gevoelsmatig ben ik sneuer. Verdikkie, ik dacht dat ik dat al lang en breed achter me gelaten had, waarom voel ik het dan toch zo? Waarom voelt zelfs geduwd worden zonder eigen controle toch minder erg dan mijn comfortabele Alex? Waarom heeft dat pookje toch die invloed op mij?

Dit geeft denk ik heel goed aan dat er iets schort in de beeldvorming en dat dat diep zit. Dat moet anders, dat lijkt me duidelijk. Iemand in een elro is niet niemand, wij zijn ook persoonlijkheden, mooie mensen, geen sneue gevallen. Ik moet hier iets mee, met die beeldvorming. Iets fotografisch, ik ga daar maar eens op broeden, waarbij tips en ideeën zeer welkom zijn en gewaardeerd worden.

Hip zonder dip, flex in mijn Lex!

Bekijk & lees alle columns op SupportBeurs.nl door Martine Reesink.

Haar blogs zijn ook te volgen en terug te lezen op Welkomindewereldvaneenkneus.nl of op dezelfde naam op Facebook.