Nieuws

Demonstratie tegen verkrachting van vrouwen op Tahirplein, of: hoe verleg ik mijn grenzen wanneer ik iets doe wat ik belangrijk vind.

Eigenlijk is het: hoe reageert mijn lijf wanneer ik mijn grenzen verleg en daarbij mezelf vergeet.

Mijn dochter(mijn trots) organiseerde op dinsdag 12 februari de nederlandse bijdrage aan een wereldwijde demonstratie tegen de behandeling van vrouwen op het Tahir plein in Egypte. Er waren wereldwijd 35 steden waar gedemonstreerd werd.

De demonstratie was in Den Haag bij de egyptische ambassade. Ik woon in Eindhoven en ben rolstoel-gehandicapt. Veel last van mijn blaas en het is rond de NUL graden.

Omdat ik nogal achter haar aktie sta wil daar natuurlijk bij zijn. Veel getwijfeld, overlegd en afgeraden.

Een vriendin die ook achter de aktie staat wil mee.

We gingen gewoon. Gas geven(met mijn knie) en gaan. De hele auto vol spullen die warmte konden geven, een kleine spandoek en twee zelfgebakken cakes om uit te delen. Voorbereid voor wildplassen.
We gingen!

Het was geweldig! Met een fleece-deken over mijn knieën die ik weglegde omdat die tussen mijn wielen kwam. Puur op enthousiasme wat er allemaal gebeurde. Bijzondere mensen gesproken, de politie cake aangeboden. Mee geroepen:”blijf van haar lijf”. Toespraken aangehoord. Weer te vaak op de foto gezet(zoals vroeger toen ik tegen kruisraketten demonstreerde).

Het was bijzonder. Ik hoop heel erg dat er wetten komen tegen het seksueel geweld in Egypte.
Het is duidelijk dat in Nederland een demonstratie iets is waar je je mening kunt ventileren zonder dat dat consequenties heeft. Het voelt goed om een radertje te kunnen zijn in een wereldwijd web dat mogelijk iets kan bereiken.

Om 15.00 uur van huis vertrokken, om 22.30 uur thuis. Eenmaal naar het toilet geweest in een wegrestaurant.

Geen lichamelijke problemen. Nu aan het bijkomen en ervaringen uitwisselen.
 
Bekijk & lees alle columns door Pia Hendriks.