Hulpeloze Hulp – Deel 2
Iemand die mijn blog van vorige week las zei dat ik werkelijk van zure citroenen limonade kon maken. Dit is een bekend Amerikaans gezegde om aan te geven dat iemand een negatieve situatie in iets positiefs kan veranderen.
Als iemand met een handicap heb ik geleerd dat gevoel voor humor me helpt om dat te doen. Iets anders dat ook helpt is om er over te schrijven. Niet alleen laat het schrijven me mijn gevoelens op een rijtje zetten, het geeft me ook de hoop dat mijn woorden de negatieve acties en gedragingen van mensen veranderen in positieve.
Hoewel haar bedoeling om iemand te willen helpen positief was, voelde het voor mij echt negatief. Beste bedoelingen kunnen, als ze uitgevoerd worden op minder dan de beste manier, onvoorzien zorgen voor pijnlijke consequenties.
Dat deed me denken over hoe die fysiotherapeute anders had kunnen reageren. In plaats van haar deur uit te vliegen als een duveltje uit een doosje, had ze naar ons toe kunnen lopen. Ik veronderstel dat iedereen, in welke vorm dan ook, nerveus zou worden bij het zien van een vreemdeling die op hen af kwam stormen.
Iemand die op mij af rent laat mij mijn evenwicht verliezen, dus ging ik meteen voor de stevigheid tegen de auto leunen. Dat was toen zij zich aan mijn arm vastklampte, wat me nog meer vertraagde om bij de passagiersdeur te komen. Ze had ook naar me kunnen luisteren toen ik zei: “Ik kan het zelf wel” en mijn arm kunnen loslaten. Haar hand had nooit mijn in mijn nabijheid mogen komen, laat staan in mijn broek!
Mijn frustratie, boosheid, afkeer en instinctieve haast zorgden ervoor dat ik mijn hoofd stootte terwijl ik probeerde te gaan zitten en uit haar klauwen te komen. Mij geschonden voelend, was ik enorm opgelucht toen ze me eindelijk zelf mijn veiligheidsgordel liet vastmaken. Ik probeerde me te troosten met de gedachte hoe spastisch zij herhaaldelijk probeerde mijn portier te sluiten.
Ik kan niet begrijpen waarom deze fysiotherapeute die mensen “helpt”, mij niet kon vragen of ik misschien hulp nodig had en mij vervolgens respecteerde door haar handen thuis te houden. Ik ben ervan overtuigd dat ze dit niet zou doen bij iemand die niet lichamelijk gehandicapt is, omdat ze geen enkele poging deed om mijn 84 jaar oude moeder te helpen bij het instappen.
En nou heb ik van dit alles dorst gekregen in een koel glas limonade!
Column door Christine Regber-Martens
