Nieuws

99% waar een groot getal klein kan zijn

Een groot getal, een grote kans. Als je een kans van 99% zou
hebben om beter te worden zou dat een grote kans zijn. Als je een kans zou
hebben van 99% om te kunnen werken is dat een enorme kans. Als een regering
bepaalt dat er een kans van 1% bestaat dat je niet meer zou kunnen werken kun
je een uitkering vergeten.

Kansberekening

Kansberekening, leuk voor op school, mijn favoriete
onderdeel bij wiskunde. Eigenlijk het enige onderdeel waar ik ook maar iets van
begreep. Dat begrijpende onderdeel mist duidelijk in het vogelhuis van dhr.
Koolmees, onze ‘hoop in bange dagen’. Er komen nog steeds teveel mensen in de
vernieuwde WIA, de kneuzen kosten te veel geld en er moet bezuinigd worden. Hoe
doe je dat het meest efficiënt? Door ervoor te zorgen dat er minder mensen in
de WIA belanden, dat is geen hogere wiskunde. Dat doe je natuurlijk niet door
te kijken waarom zoveel mensen ziek worden en daar iets aan proberen te doen,
nee dat doe je door ervoor te zorgen dat mensen fictief meer kunnen. Of dat in
de praktijk ook kan is niet van belang. Of die banen er daadwerkelijk zijn ook
niet. Dat is het probleem van de kneus zelf, hadden ze maar gewoon gezond
moeten blijven. Ziek zijn is tenslotte volgens sommige mensen een keuze
nietwaar?

Foutje, bedankt

Stel je voor, je bent geboren met een foutje in je DNA,
kleinigheidje, probleempje met je bindweefsel. De ‘lijm’ is niet helemaal
plakkend genoeg; je valt zo’n beetje uit elkaar en oh, klein bijkomend
minpuntje, die foute ‘lijm’ zit ook in je huid en organen. Zie het als een
voordeel, je bent super flexibel, mooi toch? Mede dankzij dat zeldzame foutje
word je over het hoofd gezien door een arts, door meerdere artsen eigenlijk. Je
wordt voor gek versleten en aan het trainen gezet, gewoon een beetje beter je
best doen, dan komt alles goed. Prima, je gaat tot het gaatje, valt bijna van
de fiets in je fanatisme, maar je knapt niet op. Een oplettende therapeut stelt
vast dat het niet aan je doorzettingsvermogen ligt, maar het mag niet baten,
het kwaad is geschied. Er is schade, slijtage heeft zich vastgeplakt (nu wel
met een super glue) maar ja, dat is bijzaak, werken moet je.

We zullen doorgaan

Grenzen zijn er om overschreden te worden, pijn is als
emotie en kan genegeerd dan wel uitgeschakeld worden. Doorgaan is het motto, tot
het punt komt dat je lijf je écht in de steek laat en je erbij neervalt, letterlijk de koek is op, de pijp is leeg, het
is klaar, over (compleet met spiegelei en cape). Het is niet als een burn-out,
het is een lijf-out; je lijf is op, het kan niet meer. Je meldt je ziek,
uiteindelijk, maar het wordt niet beter. Twee jaar vecht je voor een beetje
herstel, maar het herstelt niet. Je dag bestaat uit opstaan en eten, douchen
als het lukt, je klooit een beetje rond en moet liggen, rust. Met een beetje
geluk kun je ’s middags iets doen, een wasje draaien misschien, of als je echt
geluk hebt iets leuks doen voor jezelf. Een uurtje en dan weer plat, kapot,
knock out val je in slaap. En dan is het tijd om te koken, je moet toch eten.
Iets snels, niet teveel snijden, niet te lang op zijn, dat kost teveel energie.
Eten en weer plat, de realiteit van de gemiddelde dag. Heb je geluk kun je
eruit, een uurtje op de koffie, een kort bezoekje dierentuin, even het gevoel
dat je nog meedraait op deze wereld, een onbeschrijfelijk gevoel, het gevoel
dat je leeft, écht leeft. 

Procentueel gezwets

Eén procent, zoveel behoud van functie heb je als het aan
onze vogelman ligt nodig om volledig afgekeurd te worden. Eén procent, het
kunnen drukken op een knop was volgens mijn keuringsarts genoeg capaciteit om
brugwachter te worden. De kans op volledige afkeuring is nu al bijna nihil, nu
is het een verlies van twintig procent. In praktijk zal het erop neerkomen dat
niemand meer afgekeurd zal worden. Tenzij je aan de beademing ligt in het
ziekenhuis, maar ach dan kun je altijd nog donor worden, telt dat ook als
functie?

Beperkt gewerkt

Ik word hier ietwat sarcastisch van, het gaat er niet langer
om dat je een mens bent. Een mens die altijd hard heeft gewerkt, heeft
gevochten voor het behoud van dat werk, ook om jezelf mentaal gezond te houden
is dat belangrijk roepen de verzekeringsartsen. Ja, dát weten we zelf ook wel
en dat willen we zelf ook wel. Denken jullie dat het leuk is? Dat we graag onze
dagen verspillen met stomweg liggen, met moe zijn, met pijn, met beperkingen?
Dat dit een keuze is? Dat ik op de middelbare school bedacht, goh, laat ik
kiezen voor een carrière als platliggend dwarsligger? In de weg op een groot,
lomp bed in de woonkamer? Me constant een mislukkeling voelend?

De nachtmerrie van 20%

Nee meneer de vogelfluisteraar, dat is niet waar ik van
droomde, ik droomde niet van die ene procent, maar kreeg wel nachtmerries van
de twintig. Ik ben afgekeurd, na jaren onzekerheid kreeg ik rust, de rust om me
erbij neer te leggen. Daardoor ben ik mentaal nog enigszins gezond. Maar hoe
moet dat met de beroepskneuzen van de toekomst? Waar moeten de mensen die écht
niet kunnen straks naartoe? Naar de voedselbank? Hadden ze maar een vak moeten
leren en een gezond lijf moeten kiezen? Ik schaam me voor de ideeën van dit
land, voor het egoïsme van de ‘harde werkers’ die niet meer weten wat delen met
de minder gelukkige inhoudt…

Noot redactie:
De twintig slaat op de kans die het nu nog is afgekeurd te worden.

Bekijk & lees alle columns op SupportBeurs.nl door Martine Reesink.

Haar blogs zijn ook te volgen en terug te lezen op Welkomindewereldvaneenkneus.nl of op dezelfde naam op Facebook.