Ik fiets mee
In februari 2018 schreef ik in ‘De bromvlieg’ over een te hulpvaardige medemens en de moeizame entree van een gebouw. We zijn vijf jaar verder en het gebouw is inmiddels een stuk toegankelijker. Daar wordt op een vrijwilligersbijeenkomst op bescheiden wijze aandacht aan besteed.
Tijdens de bijeenkomst wordt ook verteld over allerlei activiteiten die vanuit het gebouw worden georganiseerd, waaronder fietstochten. ‘Zijn de routes ook geschikt voor een rolstoel met handbike?’ vraag ik. ‘Geen enkel probleem’, zeggen de organisatoren, ‘je kunt gewoon meedoen.’ Fijn!
Wat later is het tijd om alle veranderingen in het gebouw te bekijken. De afgelopen jaren heeft een groepje vrijwilligers ontzettend hard gewerkt. De loodzware deur met de hoge drempel is vervangen door een automatische schuifdeur en een langere oprijplaat; een hele verbetering! Het sanitair is vernieuwd en er is een rolstoeltoegankelijk toilet; met neerklapbare armsteunen, ruimte om te manoeuvreren, een alarmknop en een verlaagde wastafel.
Eén van de vrijwillige bouwvakkers, een bescheiden man op leeftijd, vraagt wat me of er nog verbeterpunten zijn. ‘Alles is zoveel mogelijk volgens de richtlijnen gedaan. Die dingen die je net noemde zoek ik uit. Dat kost wel wat tijd; het is niet meteen geregeld’, verontschuldigt hij zich. ‘Fijn dat je het zegt. Hopelijk doen anderen dat ook als er iets is.’ Het is duidelijk; als het aan deze meneer ligt wordt dit gebouw goed toegankelijk voor iedereen. Inclusie? We komen er wel, denk ik bij mezelf.
Daarna is er een informeel samenzijn, tijd om verder bij te praten met andere vrijwilligers. Ineens voel ik iemand stevig in mijn bovenarm prikken. Ik kijk op. De bromvlieg! ‘Ik fiets mee’, zegt hij. ‘Als de fietstocht is, fiets ik naast jou. Ik zorg voor jou, dat doe ik.’ ‘Hoeft niet’, reageer ik ietwat kortaf. ‘Ik kan het prima alleen. Gisteren heb ik nog …’ ‘Nee, nee, nee, nee, nee!’ De bromvlieg valt me in de rede, zwaait zijn wijsvinger bezwerend in de lucht en stuurt me een strenge blik. ‘Dat gaan wij niet doen, jou alleen laten gaan. Ik blijf bij jou, ik fiets met jou mee.’ Zucht. Met zo’n bromvlieg in de buurt blijf ik liever thuis, denk ik.
Maar ja, nog niet iedereen heeft door dat een hulpmiddel gebruiken iets anders is dan hulpbehoevend zijn. Er zit maar één ding op: laten zien dat ik het echt ‘zellef’ kan. Dus ik ga mee, met mijn handbike. En een vliegenmepper…
