Ik ga op reis en ik neem mee…
Zo min mogelijk, da’s logisch toch?
Heel lang hadden wij geen auto. Op vakantie gaan betekende een rugzak(je) met eigen kleding inpakken voor en door elk gezinslid en een weekendtas voor de gezamenlijke benodigdheden. Zo ongeveer in elk geval. En dan gingen we op reis met de trein, waarbij we soms ook onze fietsen meenamen. Jaren gedaan, ging prima.
Toen kwam de tijd dat ons kroost niet meer meeging. Met ons tweeën gingen mijn lief en ik op pad, bij voorkeur met de fiets, zonder de trein. We pakten elk een rugzak in, stouwden de fietstassen vol met schoeisel, regenkleding en lunchpakketjes en stapten op de pedalen. Zo gingen we met de fiets van het ene B&B naar het andere, elke dag zo’n 60 – 80 km wegtrappend. Heerlijk! Wel werd het fietsen voor mij steeds vermoeiender en liep ik na zo’n fietstocht wat raar, maar ach, we wisten niet wat we nu weten….
Fietsvakanties zijn nog steeds favoriet, maar vanwege mijn spierziekte pakken we het nu anders aan. Het zou maar gebeuren dat we verder moeten terwijl mijn onderdanen alle dienst weigeren. Dat kunnen we niet hebben, maar als ik elke dag 60 km zou gaan fietsen is de kans daarop behoorlijk groot. Daarom kiezen we nu voor een vast adres als uitvalsbasis en maken dan – als het kan – fietstochten in de omgeving, afgewisseld met dagen met activiteiten die ik in mijn rolstoel kan ondernemen, zoals museumbezoek of, als het nodig is, een echte rustdag. Kan prima, zo’n vakantie.
Onlangs gingen we weer een weekje op reis, en we namen toch wat mee!
Mijn lief zorgt dat alles een plekje krijgt in onze auto. Een tas met kleding voor elk, dat klinkt wel goed. Achterop de auto gaan de fietsen, dat is ook nog te doen. De rolstoel: absoluut nodig! Zonder mijn wheels kom ik buitenshuis niet meer zo ver; is een museumbezoek niet meer haalbaar. Mijn opvouwbare loopfiets, zodat ik nog een eindje kan ‘wandelen’. Mijn trekking poles, voor als we van de fiets stappen en een klein eindje moeten lopen…. En dan nog vertier voor als ik echt de deur niet uit kan, zoals een goed boek, een handwerkje en mijn tekenspullen. Het gereedschap voor de fietsen mogen we ook niet vergeten. Alles wordt zo efficiënt mogelijk ingepakt, dan past het net in onze auto uit de ‘compacte klasse’. De handbike kan er echt niet meer bij, die moet ik helaas even missen.
De vakantie was heerlijk. Gaan we vaker doen, het is goed voor ons. Misschien is het wel verstandig als we ondertussen speuren naar een ander model auto. Zo een waar je lekker veel bagage in kwijt kunt, zoals een rolstoel én een handbike. Er komt natuurlijk een moment dat ik echt niet meer zonder kan, ook geen paar dagen.
Met enige weemoed denk ik aan de tijd dat we simpelweg een rugzak inpakten en vertrokken. Wat reisden we eenvoudig, toen… En wat zou ik dat graag nog eens overdoen…
