Ja hoor: het wordt weer een geweldige dag!
Vervolg op de column ‘Jahoor; het wordt weer een geweldige nacht’.
Om half zes knalt mijn wekker los met een gebrul wat ze vast in Tokyo ook nog horen! Ik schrik me compleet suf, omdat ik heel ver weg was.
Alleen… ik voel me zwaar ellendig! Niet in staat op te staan, hoor ik mijn man al druk bezig met zich voor te bereiden op een nieuwe werkdag.
Terwijl ik bedenk hoe ik ervoor kan zorgen dat hij nog heel even wacht met vertrekken om mij te kunnen helpen met opstaan en aankleden, hoor ik mijn heer gemaal naar beneden lopen.
Gelukkig hoor ik hem daarna weer naar boven komen en kan ik hem vragen mij te helpen. Maar dat vragen is niet nodig!
Het dekbed wordt naar achteren gegooid en ik wordt zonder pardon uit bed gehengeld, of het nou gaat of niet!
Ik protesteer heel zwak, meer energie heb ik niet: “de ADL-ers deden dat veel liever”!
Zoals te verwachten was, kreeg ik het antwoord dat hij geen ADL-er is en dat hij op zijn werk verwacht wordt.
Geen tijd om me te wassen, dat moet ik dan later op de dag maar doen, volgens meneer.
De kledingstukken worden voor me klaargelegd: “zoek het maar zelf uit”!
Ik probeer me aan te kleden, maar dat lukt niet, want ik ben zo stijf als een te diepgevroren frikandel.
Zuchtend en mopperend helpt Bernd me met aankleden. Gelijk ook maar schoenen aan, want ik zou nog op pad gaan.
Ik word getild richting trap en daar wordt ik neergezet. Op mijn billen zak ik de tredes af naar beneden.
We hebben hier geen traplift, dat kan niet vanwege de geweldige constructie van de trap. En we krijgen er trouwens ook geen vergoeding voor van de WMO.
De WMO heeft besloten dat ik maar een glijstang moest nemen (waarschijnlijk omdat mijn man bij de brandbeveiliging werkt…).
Joepie! Ik zit aan de tafel en dan komt het volgende probleem…. Ik eet elke ochtend vier boterhammen, maar Bernd heeft al een hoop tijd verspild, dus word ik volgeladen met schuldgevoel en prachtige complimenten.
Uiteindelijk gaat hij twee uur te laat naar zijn afspraak, die hij gelukkig wel op de hoogte had gebracht….
Zo gaat de dag voorbij, zonder dat ik iets anders gezien heb dan een tafel, etenswaar, mijn ouders en mijn laptop.
Tja, het was weer zo’n dag……
