Ja hoor: het wordt weer een geweldige nacht!
Ze zeggen vaak: “een goed begin is het halve werk”! Dat gold zeker voor mij. Na een heerlijke douche met extra warmte op mijn pijnlijke spieren en botten val ik in mijn voorverwarmde bed.
Ik merk al direct dat het niet goed gaat in mijn lijf, want ik weet absoluut niet hoe ik moet liggen.
Met heel veel moeite probeer ik me om te draaien, wat natuurlijk niet lukt. Mijn bovenlichaam draait braaf mee, maar de rest blijft liggen, hetgeen het gevoel geeft van een verkeerd gedraaide worst.
Ik vraag Bernd (mijn man) om me even te helpen draaien. Die heeft er de P over in dat ik hem stoor tijdens zijn “bezigheden”. Omdat ik voor twee jaar terug nog in Fokus woonde, was ik behoorlijk verwend met ADL-ers die zonder zeuren gewoon deden wat je vroeg. Met heel veel gezucht en gesteun van mijn man word ik dan toch gedraaid. Amper lig ik op mijn andere zij of ik voel dat het niet zo’n goed idee was.
Weer de hulp van mijn man ingeroepen, die nu maar naast mijn bed bleef staan. Voor het geval het weer niet goed is…
Nee, ik lag nog steeds niet goed! Na zes keer draaien, heb ik mijn draai nog steeds niet gevonden! Ik laat een flinke mopperparade horen, wat natuurlijk ook niet helpt.
Na een hoop gefoeter besluit ik maar te gaan zitten in bed om wat te lezen, desnoods te studeren (wat ik leuk vind om te doen).
Tot overmaat van ramp voel ik dat ik trek krijg. En als ik trek krijg, moet ik ook direct eten, omdat ik anders van mijn stokje ga… Dus moet Bernd een boterham voor me maken. Gelukkig heb ik alle “faciliteiten” daarvoor naast mijn bed en naast de slaapkamer, dus lekker makkelijk voor mijn heer gemaal.
Hij aan de slag, natuurlijk mopperend, omdat het al 23:48 uur is en hij weet dat ik dan minstens anderhalf uur rechtop moet zitten. Het wordt nachtwerk dus!
En ja, de wekker staat om 5:30 uur, omdat Bernd weer gewoon moet werken. Het is helaas geen weekend meer, maar maandagavond, de nacht naar dinsdag…
Ruim anderhalf uur na het brood eten, probeer ik weer te gaan liggen. Uiteraard met hulp van Bernd, die al constant aan het wegzakken is in slaap.
Op de wekker zie ik dat het al 2:36 uur is. Ja, mijn ogen vallen ook wel dicht, dus zal ik nu vast lekker kunnen slapen…
Yeah, right! Mooi niet dus. Ik lig op mijn rug naar het plafond te staren, waar ik de tijd geprojecteerd zie staan. Ik zie de minuten tergend langzaam voorbij kruipen.
Dus ik maak Bernd weer wakker en vraag of hij voor mij de TV aan wil zetten op Nick jr. Van die leuke, voor mij slaapverwekkende tekenfilmpjes die ze daarop uitzenden.
Echt kijken kan ik niet, maar ik hoor het wel en da’s meestal ook al genoeg, zo leert mijn ervaring…
Ik zie het nog 3:52 uur worden en daarna weet ik niets meer… Hiephoi!
Ja… het was weer een geweldige nacht!
Lees ook het vervolg ‘Jahoor, het wordt weer een geweldige dag!’
