Jaloers op meneer P.
Dik door de tachtig is hij. Meneer P. Met een stevige pas loopt hij naar waar hij moet zijn. Vanaf mijn balkon kijk ik naar hem en een gevoel van jaloezie bekruipt me.
Wat zou ik graag kunnen lopen zoals hij kan. Met tachtig procent van de mobiliteit in zijn benen zou ik al tevreden zijn. Het lopen lukt mij totaal niet meer. De zenuwen in mijn ruggenmerg zijn teveel beschadigd. Zelfs staan heb ik moeten opgeven.
Ter compensatie heb ik twee rolstoelen; een handbewogen voor binnen en een elektrische (mijn cabrio) voor buiten. Dus ook ik kom wel waar ik zijn moet. Maar als ik meneer P. zie lopen, met flinke pas recht op z’n doel af, dan doet er iets pijn in mij.
Fietsen kan hij ook nog. Als ik hem tegenkom in ons dorp, hij op zijn fiets en ik op m’n elektrische rolstoel, groeten we elkaar vriendelijk. Zou hij weten dat ik hem zo bewonder om zijn onafhankelijke mobiliteit, denk ik dan.
Het is niet dat ik meneer P. zijn goeie benen niet gun. Integendeel. Ik gun hem tot aan z’n laatste adem alle mobiliteit van de wereld. Maar ik wil dat ook (weer) kunnen.
Er zijn oude mensen die hun ouderdomsgebreken aanvaarden en naar oplossingen zoeken en die mij bijvoorbeeld voorbij sjezen met hun scootmobiel. Er zijn ook oude mensen die zich schamen, omdat ze niet meer zo vitaal zijn en binnen blijven zitten mokken. Dat vind ik zo jammer. Waarom zijn ze niet dankbaar voor de tijd dat ze wel goed mobiel waren, alles konden horen en zien en dat hun handen goed werkten? Waarom denken ze daar niet met een goed gevoel aan terug?
Ik heb zo’n veertig jaar kunnen lopen en daar ben ik dankbaar voor. Ik ben blij dat ik dat gevoel heb mogen ervaren. Afgelopen tien jaar ben ik van af en toe naar compleet rolstoelafhankelijk gemoeten. Niet leuk. Ik ben die wielen onder me soms enorm beu, maar tegelijkertijd weet ik dat ik niet zonder ze kan. Elke dag maak ik de keuze om in plaats van in bed te blijven liggen toch maar in die rolstoel te gaan zitten en rollend de dag door te brengen. Het is wat het is.
Meneer P. loopt terug van waar hij vandaan kwam. Opnieuw volgen mijn ogen hem totdat hij uit het zicht is. Ik grinnik een beetje en ben blij voor hem.
