Kleine ergernissen – deel 1 – Afspraakplanning
Ik woon in een uithoek van het land. Het is 2 uur rijden naar het Academisch Ziekenhuis waar ik onder behandeling ben. Dat heb ik er voor over, want medisch helpen zij mij voortreffelijk.
De rest kan beter. De komende weken een paar voorbeelden.
De afspraken worden vaak voor maanden vooruit gepland. Prima!
Bij de intake heb ik 2 x gezegd dat vroeg in de ochtend niet lukt. Dan sta ik in files en is de reistijd nog langer.
In december ontvang ik een schriftelijke oproep voor april; ja hoor… vroeg in de ochtend 🙁
Bellen! ‘Kan het een paar uur later?
‘Sorry mijnheer, kan niet.’
‘Ja maar…’ leg ik voor de 3e keer uit.
‘Ik moet dit met de arts overleggen, maar die is er niet. U hoort nog van me.’
Niet dus.
Tijdens mijn controle eind januari rol ik naar een andere secretaresse en gooi mijn charme (en overredingskracht) in de strijd.
Rozen in mijn ogen
‘Goedemiddag mevrouw!’
In mijn ogen zit een bos rozen, maar mijn stem klinkt vastberaden.
Ik vraag voor de 4e keer of mijn afspraak in april, een paar uur later mag.
‘Natuurlijk mijnheer’ en ze regelt het direct.
‘Dank u wel mevrouw!’ Naast de rozen in mijn ogen, voeg ik een zakje Leonidas aan mijn blik toe.
De perfecte secretaresse? Nee, toch niet.., ze wees me de verkeerde wachtkamer!
Afspraken lopen weleens uit, maar na 3 kwartier vond ik het verdacht worden.
Gelukkig rook de arts lont, en kwam me persoonlijk zoeken.
‘Ha, u bent er toch wèl… maar u zit in de verkeerde wachtkamer. Anders was u al lang aan de beurt geweest!’
Grrrrrr…
