Kleine ergernissen – deel 3 – ‘Heeft u ooit gewerkt?’
Beeldvorming… wanneer komen we daar van af?
Bij diverse chronische ziekten worden tussentijdse controles nu uitgevoerd door een gespecialiseerd verpleegkundige. Die zijn hoog opgeleid en getraind voor hun vakgebied.
Minder dokterskosten, en de verpleegkundige weet vaak meer van de praktische zaken.
Ik had al twee chronische aandoeningen, maar kreeg er vorig jaar nog eentje bij.
Intake bij de arts, vervolgafspraak bij de verpleegkundige.
Een lieve, kordate vrouw. Voorheen wijkverpleegkundige dus iemand die (zoals dat tegenwoordig heet) ‘met haar poten in de modder heeft gestaan.’
Zorgvuldig en met praktische adviezen deed ze een update. Gewend aan zelfstandig werken, adviseerde ze de medicatie iets bij te stellen. ’Ik leg dat wel uit aan uw arts hoor, komt goed’ sprak ze geruststellend. Daarna knapte ik inderdaad op.
Beeldvorming
Ze begon over de sociale aspecten rond een chronische ziekte. Op een gegeven moment vroeg ze; ‘Heeft u ooit gewerkt?’
De ‘pijn’ zat in het woordje ‘ooit.’
Hoe komen we als gehandicapten van het beeld af dat we niet actief zijn?
Velen zijn dat namelijk wèl, en met goede maatregelen zouden het er nog veel meer kunnen zijn.
Net zo kordaat als zij, antwoordde ik:
‘Mevrouw, ik ben inderdaad vanaf mijn jeugd rolstoeler. Maar ik ben 20 jaar directeur/eigenaar geweest van een reclamebureau met 5 medewerkers, toen 5 jaar PR assistent bij de Marine, en daarna als vrijwilliger gewerkt aan gehandicaptenbeleid. Momenteel ben ik freelancer en zit ik in de gemeenteraad.
Mevrouw, ik participeer me te pletter!’
Ze lachte en complimenteerde me. ‘Dan hoef ik u dus ook niets te vertellen over de WMO en PGB’s he?’ Nee mevrouw, dank u, zei ik glimlachend.
Samen klaagden we nog even over ‘zorgelijke’ bezuinigingen.
Met een goed gevoel verliet ik de kleine spreekkamer.
Meer van dit soort kanjers s.v.p…. Maar aan de beeldvorming is nog veel te verbeteren.
