Nieuws

Deze week rolde een dame van de revalidatieservice een wanstaltige tillift mijn huis in. Met van die Mondriaan kleuren die ze in de jaren ’70 nog zo hip vonden. Ene buis donkergeel. Volgende donkerrood. Die ernaast donkergroen en die erboven donkerblauw. Want tja, het kleurt zo leuk bij elkaar hè? En als er iets is dat gehandicapte mensen goed kunnen gebruiken, is het wel een beetje kleur in hun leven. O, en ze hebben ook best veel ruimte nodig. Want de lift was zo’n 110 cm lang en 80 cm hoog. En had in de gemiddelde ziekenhuiskamer niet misstaan. Behalve dat hij daar wel een stukje eenzamer was geweest. Nu kon hij mooi aanschuiven naast de trippelstoel (zelfde Mondriaan kleuren), de sta-orthese (donkergeel) en Kates aangepaste kinderstoel (donkergrijze zitting, de enige kleur die we zowaar zelf uit mochten zoeken). Die overigens op hun beurt weer allemaal rond Kate haar enorme bedbox staan: de nieuwste ‘aanwinst’ in wat ooit onze woonkamer was.
 
En natuurlijk ben ik ergens juist hartstikke blij met al deze apparaten. Ze zorgen ervoor dat onze Kate zo lang mogelijk thuis kan blijven wonen. Toch kon ik een licht steekje van jaloezie vandaag niet onderdrukken. Bij de buurvrouw om de hoek op de koffie. Zelfde soort huis als dat van ons, maat dan helemaal stylish ingericht. Mooie kastjes, piano, lange tafel, zelfde stoelen maar allemaal in een ander kleurtje (geen Mondriaan). Zittend op een van die stoelen, en
nippend aan mijn kopje thee, moest ik denken aan de moeder die mij vertelde dat ze alle hulpmiddelen soms gewoon achter het gordijn verstopte. Op zich een goede tip, ware het niet dat ik daarvoor inmiddels een stel reuze gordijnen nodig zou hebben en zelf nauwelijks nog de kamer in zou kunnen. 

Nee, een betere oplossing lijkt het als onze leverancier zich voortaan iets meer laat inspireren door zo iemand als Jean de Bouvrie. Ons niet opscheept met de oude meuk uit de jaren ’70 (tja mevrouw we moeten van de gemeente eerst in het depot kijken wat we nog hebben staan, ook als dat er wanstaltig uit ziet en drie keer zo groot is als de nieuwere uitvoeringen), maar tenminste de moeite neemt om er een mooi wit laagje overheen te spuiten. Want kleur in ons leven? Dat krijgen we vooral als we niet omringd worden met apparaten, met al hun Mondriaan kleuren, die naar ons schreeuwen hoe gehandicapt ons kind wel niet is. 

Column geschreven door Krista Okma:
Krista Okma (39) woont in Haarlem met haar man Jason en hun drie kinderen: Skye (9), Ryan (8) en Kate (4). Kate heeft Pitt Hopkins, een zeldzame chromosoomafwijking. “Een combinatie van Brad Pitt en Anthony Hopkins, hoe erg kan dat zijn?” grapten Krista en Jason nog even. Kate kan niet lopen of praten maar ze is wereldkampioen harten veroveren. Krista werkt bij het Nederlands Jeugdinstituut, en richt zich vooral op zorgintensieve gezinnen. Thuis schrijft ze opvoed- en kinderboeken, zie ook haar website Kristaokma.com.

Bekijk & lees alle columns door columnisten van Stichting Lotj&co.