Kunst en vliegwerk
Op een gewone regenachtige zomerzondag in 2014 lees ik wat oude columns en blijf hangen bij ‘Lijfvakantie’, welke ik vorig jaar zomer heb geschreven. Ik zou deze column zo weer kunnen schrijven. Mijn verlangen om eens drie weken zonder dit lijf op stap te gaan, is nog niet veranderd.
Aangezien dit technisch (nog) niet mogelijk is, zijn mijn partner, ik en mijn lijf onlangs een weekje op vakantie geweest in het mooie Sauerland. We kwamen niets te kort, veel groen, bergen, heerlijk weer en lekker eten. Stuk voor stuk prima vakantie onderdelen.
We verbleven die week in een rolstoelvriendelijk huisje op een vakantiepark. Het huisje had een vrij ruim woonoppervlak en een mooi uitzicht op een berg.
Een minpuntje was het toilet. In rolstoelvriendelijke huisjes zijn de toiletten vaak hoog. Er waren wel steunen aan de zijkanten van het toilet, maar die waren dusdanig gemonteerd dat ik er niks aan had.
Met behoorlijk wat kunst en vliegwerk en met hulp van mijn rollator kwam ik er wel op.
Nog een kleine irritatie was de drempel vanuit de woonkamer naar het terras toe. Niet rolstoelvriendelijk, zoals omschreven. Eveneens met wat gestuntel lukte het me om zonder te vallen met rollator het terras te betreden.
Ik nam me voor om mijn humeur er niet door te laten beïnvloeden. Ik was op vakantie met mijn lief. We hadden het leuk samen. Ik had geen zin om te zeuren over obstakels. Al lag dat gezeur wel op de loer, merkte ik.
Na dag vier begon ik mijn eigen vertrouwde toilet toch wel erg te missen en was ik alle hoge dingen in het huisje een beetje beu aan het worden.
Steeds meer kom ik erachter dat er vrijwel geen ‘standaard maat huis’ is voor mensen zoals ik.
Logisch ook, want ‘mensen zoals ik’ zijn behoorlijk in de minderheid. Voor de buitenwereld ben ik van de ‘groep kleine mensen’ naar de ‘groep rolstoelgebruikers’ gegaan, terwijl mijn lijf niet geschikt is voor alle rolstoelvoorzieningen. Ik maak me hier zorgen over omdat mijn beenfunctie steeds verder afneemt en ik, vanwege mijn korte armlengte, mezelf niet kan opdrukken en me niet kan verplaatsen zoals een gewone lengte rolstoeler.
Op deze regenachtige zondagmiddag spoken inmiddels de woorden acceptatie en onzelfstandigheid door mijn hoofd. Mijn oog valt op een net uitgeprinte vakantiefoto. Ik zie twee blije mensen in een oase van groentinten en madeliefjes.
