Lancering
Woensdag 18 maart 2015, de dag waarop je kon gaan stemmen voor de Provinciale Staten en het Waterschap.
Ik was die ochtend opgestaan met niet meer pijn dan anders en had zin in de dag. ‘s Middags zou ik namelijk wat voorjaarsbloeiers gaan kopen met een vriendin en daarna nog lekker met haar bijkletsen onder het genot van een kop thee.
Ik besloot om voor die afspraak nog te gaan stemmen. Stemmen voelt voor mij als een recht van elke Nederlander en als ik gestemd heb, mag ik van mezelf ook zeuren als Politiek Den Haag dingen beslist die mij niet aanstaan. Dus, op naar de stembus.
De invalide parkeerplek was vrij en ik kon makkelijk parkeren. Dan volgde het voor mij reeds bekende ritueel om zonder te vallen en met behulp van mijn stok bij de kofferbak te komen om mijn rolstoel eruit te takelen. Alles ging goed en volgens plan. Even later zat ik in mijn rolstoel en rolde ik naar het stemlokaal.
Op mijn route kwam ik een verhoging in de weg tegen. Zo’n opstaande rand doordat de structuur in de weg verandert. Ik had me op de hoogte ervan verkeken en doordat de voorwieltjes van mijn rolstoel er schijnbaar niet goed voorstonden, blokkeerden ze met als gevolg dat ik uit mijn rolstoel werd gelanceerd. Voor ik goed en wel in de gaten had wat er gebeurde, lag ik op straat. Ik draaide m’n hoofd om en zag mijn lege rolstoel staan. Ik was nogal beduusd en bleef enkele ogenblikken zitten op de weg, terwijl ik mezelf afvroeg hoe ik weer in mijn rolstoel kon komen. Maar mijn redding was nabij. Twee mij bekende dames kwamen aangesneld en hielpen me weer in mijn rolstoel. ‘Dan ga je ook eens stemmen’, zei ik nog. ‘Hopelijk op een goeie,’ was de reactie van één van de dames.
Het stemmen zelf verliep zonder kleerscheuren en eindelijk kon ik op weg naar mijn fleurige afspraak.
Onderweg in de auto heb ik wel een aantal keren tegen mezelf gezegd: ‘Ik ben uit mijn rolstoel gevallen, ik ben gelanceerd’. Ik kon het eigenlijk niet echt geloven omdat ik me altijd zo veilig voelde in mijn stoel.
Te laat op mijn afspraak moest ik mijn vriendin natuurlijk eerst het hele lanceringsverhaal vertellen. Ik zat er nog een beetje van na te trillen en voelde pijn in mijn ene knie en polsen.
Gelukkig verliep de rest van de middag rustig en hebben we mooie lentebloeiers gekocht en heerlijk thee gedronken. Toch wel voldaan reed ik naar huis.
Mijn partner kreeg die avond het hele verhaal te horen. Toen we later naar de eerste uitslagen van de verkiezingen zaten te kijken, zei hij ineens: ‘Hopelijk wordt er binnenkort ook een goede partij gelanceerd, een partij die wat gaat doen aan al die obstakels in de wegen en stoepen!’
Mijn stemavontuur was niet geheel voor niets geweest. De partij waar ik een rood bolletje voor had gekleurd, heeft er één zetel bij gekregen. Dat was toch een kleine figuurlijke pleister op mijn pijnlijke knie en polsen.
Het wordt tijd dat er voor mij ook een zetel bijkomt en dan wel in de vorm van een nieuwe, veiligere rolstoel!
