Lef = leven
De laatste jaren denk ik regelmatig terug aan mijn kindertijd. Dit is eigenlijk begonnen toen ik vijftien jaar geleden – na een jaar gewerkt te hebben in Zweden – op mezelf ging wonen. Al snel kwam daar Dani, mijn eerste hulphond (zelf getraind via stichting De Hond Kan De Was Doen, nu hulphondenschool De CLiCK), bij. Voor het eerst was ik en voelde ik me verantwoordelijk voor een ander wezen. Dani zorgde voor mij; hielp me in en uit de kleren, gaf alles aan en opende letterlijk en figuurlijk deuren voor me. Maar ik zorgde ook voor hem; gaf hem eten, verzorgde zijn vacht en ging veel met hem uit. Op een dag stond hij opeens op de autoweg. Hij liep los, had iets geroken, kroop de bosjes in, maar kon niet meer terug naar mijn kant van de bosjes en belandde aan de andere kant ervan, de autoweg. Gelukkig was het midden in de nacht en dus niet druk. Ik was enorm in paniek en heb de hele buurt wakker geschreeuwd. Een man kwam snel naar me toe en zocht een pad tussen de bosjes door. Toen Dani zag dat die man daar doorheen kon, volgde hij zijn voorbeeld. Gelukkig ik had hem weer veilig en wel bij me.
Dit moment, waarop je je realiseert hoe kwetsbaar en vol gevaren het leven eigenlijk kan zitten, heeft ervoor gezorgd dat ik heel anders naar mijn kindertijd en ouders ben gaan kijken. Waar ik Dani begeleidde in het leven, hadden mijn ouders mij al mijn hele leven begeleid. En wat een lef hadden zij hierin gehad!
Het liefst deed ik Dani na het voorval nooit meer los van de riem, maar ja… ik gunde hem zijn vrijheid en ik “moest” hem letterlijk en figuurlijk toch weer loslaten. Mijn ouders hebben niet anders gedaan dan mij die vrijheid geven, me vertrouwen, steunen en me loslaten, mijn eigen “fouten” laten maken. Die avond realiseerde ik me hoe moeilijk ze het zo nu en dan gehad moeten hebben. Ik die altijd zocht en zoek naar uitdagingen; niet met speciale lego blokken spelen, maar met de kleine blokjes van mijn broer en zus tussen mijn tenen, keihard racen op de skelter, paardrijden, stappen, parachute springen en in mijn eentje naar Zweden afreizen om daar te werken en wonen. Ik heb enorm respect voor mijn ouders en pluk nu de vruchten van de ruimte en het vertrouwen die ze mij gegeven hebben.
De afgelopen weken heb ik helemaal veel aan deze tijd gedacht. Met het team hebben we namelijk hard gewerkt aan de nieuwe Support Magazine, die geheel in het teken staat van kids. We hebben fantastische kinderen/jongeren en ouders ontmoet en gesproken. Zo zijn we op pad geweest met een broer en zus om te gaan klimmen, abseilen en tokkelen. Hebben we een geweldig slimme jonge meid ontmoet. Ze kan moeilijk praten, maar laat middels haar spraakcomputer en zelfgemaakte filmpjes absoluut van zich horen en haar moeder steunt haar door dik en dun. En we hebben met kinderen naar handige, kleurrijke en stoere hulpmiddelen gekeken. Het was mooi, bijzonder, soms emotioneel en vooral heel erg leuk om al deze verhalen te mogen maken. Geweldig om te zien hoeveel lef de kids en hun ouder(s) hebben in het leven.
Nieuwsgierig naar het kids nummer van Support Magazine? Kijk eens op de website www.supportmagazine.nl en vraag een proefnummer aan.
