Leuk
Mijn fysiotherapeute vroeg me eens een vrolijke column te schrijven, nadat ze wat oude columns van me gelezen had. Ze vond mijn teksten wel oké en goed verwoord, maar ze was benieuwd naar iets vrolijks van mij.
Dat leek me een hele opgave. Ik schrijf immers voornamelijk over m’n toenemende beperkingen en wat deze voor invloed hebben op m’n leven. Ik zie m’n beperkingen niet als iets leuks, laat staan dat ik er iets vrolijks over kan schrijven.
Het voorgaande deed me denken aan de woorden van een vriendin van me, die me een tijdje geleden vroeg of de afgelopen jaren van operaties en revalidatie misschien ook iets positiefs hadden opgeleverd. Het enige wat me toen te binnenschoot was, dat ik in 2011 een mede-revalidante heb leren kennen, waar ik nog steeds een heel waardevol contact mee heb. We begrijpen niet alleen elkaars pijn en onmacht, maar hebben het ook gewoon erg gezellig samen.
Als ik niet in dit lichaam had gezeten, had ik haar waarschijnlijk nooit ontmoet. Dus dat is leuk.
Ik dacht verder. Had ik nog meer leuke dingen of personen aan deze periode overgehouden? ‘Ja’, was m’n antwoord.
Omdat ik niet meer kan werken, kan ik mijn dagen grotendeels indelen naar hoe het voor mij het beste uitkomt (leuk). Ik heb meer energie voor afspraken met vriendinnen (leuk) en als ik weet dat het buiten guur en nat is, durf ik best wel eens wat langer in mijn warme bed te blijven liggen (leuk).
Ik had het best naar mijn zin op mijn werk en soms kan ik het nog echt missen. 21 jaar is toch een behoorlijke tijd. Als mijn lichaam gewoon was blijven functioneren, was ik daar waarschijnlijk tot mijn pensioen gebleven. Maar mijn lichaam kon niet meer.
Na een mooi afscheid vol lof en cadeaus (leuk) wist ik dat ik toch iets moest gaan doen om me weer nuttig te voelen. Ik ging iets zoeken wat voor mij zinvol was en met een goede balans tussen rust en een (leuke) activiteit.
Na een gesprek met de directeur van een basisschool hier in de buurt, zit ik sinds kort twee keer in de week een uurtje met kinderen om me heen. Ik ondersteun hen bij het lezen en ik luister naar hun verhalen. Leuk.
Ik laat het nu verder aan mijn fysiotherapeute over om deze tekst te beoordelen als een wel of niet vrolijke column. Ik ben allang blij dat ik zonder lopen en zonder werk me toch weer nuttig en blij mag en kan voelen.
