Lijfvakantie
In de zomer van 2013 schreef ik onderstaande column Lijfvakantie. Deze column is voor mij waardevol omdat ik dit nog steeds zo voel. Iedere zomer als de vakantie aanbreekt, zou ik vakantie willen van mijn lijf. In 2013 heb ik dit gevoel beschreven. Het enige wat nu anders is, dat ik niet meer ‘thuis’ woon en dus geen traplift meer heb, maar nu in een aanleunwoning woon van een WoonZorgCentrum.
Lijfvakantie
Het is zomer 2013. Nederland heeft vakantie. Veel mensen zijn vrij van hun werk of school.
Ze trekken naar het buitenland of blijven in Nederland vakantie vieren. De stranden liggen vol. Mensen hebben een goed humeur. Ze mogen even doen waar ze zin in hebben. Of juist even niks doen. Geen tot weinig verplichtingen. Vakantie.
Ik wil ook vakantie. Niet van werk of school, maar ik wil vakantie van mijn lijf.
Drie weken lang geen beperkingen, pijn en ongemakken. Drie weken lang geen korte lengte en geen benen die niet kunnen lopen.
Drie weken lang de mooiste schoenen aan en het makkelijkste loopje hebben en dan in een zwierende zomerjurk op de boulevard langs het strand kunnen lopen tijdens de ondergaande zon. Drie weken lang wandelen in lekkere stappers in buitenlandse bergen, waar de natuur nog natuur is.
Drie weken lang gewoon lopen van de voordeur naar de auto en terug. Drie weken lang de trap op zonder traplift. En vooral: drie weken lang ongecompliceerd leven en doen wat in mijn hoofd zit.
In deze drie weken zou mijn lijf dus vakantie hebben. Ik zou het van tevoren netjes wassen en drogen en in de kast hangen met de deur open, zodat het kan uitrusten en luchten tot na de vakantie. Mijn rolstoel zet ik ernaast.
Onvermijdelijk komt het moment dat die drie weken vakantie voorbij zijn. Het moment dat ik terug voor de kast sta om mijn eigen lichaam weer op te halen. Ik stel me voor hoe het is om mijn lengte weer zien en mijn beperkingen weer voelen.
Toch zal er een verschil zijn. Mijn hoofd en mijn lijf zouden uitgerust zijn en ik zou een rugtas vol hebben met drie weken onbeperkte herinneringen.
