Linksom of rechtsom: die dansrolstoel komt er
Onderschrift foto: Ode aan de plastic zak – Misiconi Dance Company – choreograaf Joop Oonk
Lees ook column ‘Waarom inclusiedans mijn ding is’
Ik wil hier dus mee verder, dat dansen met rolstoel. En daarvoor wilde ik een geschikte dansrolstoel. Eén waarin ik net zo snel kan draaien als de andere dansers. En waarin ik me vrijer kan bewegen, zonder dat de rugleuning of spatborden in de weg zitten. Een stevige rolstoel ook, zodat andere dansers er tijdens het dansen ook op kunnen leunen.
Dus ik ging op zoek: zocht op internet, bezocht de SupportBeurs.nl en dit leidde tot het maken van een afspraak om een dansrolstoel aan te laten meten.
Tegelijkertijd begon de zoektocht naar hoe ik de dansrolstoel kon financieren. Ik belde naar de organisatie die de WMO uitvoert in de gemeente waar ik woon. Daar werd ik niet veel wijzer van. Ze zou het navragen en dan nog terugbellen. Ik kon wel vast een aanvraag indienen, die kon ook weer afgebroken worden als ik toch besloot de rolstoel zelf te betalen. Dus dat deed ik maar.
Al googlend kwam ik meer te weten dan in het telefoongesprek. Wat niet makkelijk te vinden was op de gemeentelijke website, maar wel via een achterdeur, was het besluit Maatschappelijke Ondersteuning. Hierin was te lezen dat de gemeente een bedrag van maximaal 3710 euro beschikbaar stelt voor een sportvoorziening. Deze krijg je dan in eigendom en het onderhoud betaal je zelf. Hier zit wel een eigen bijdrage op, waarbij je in 39 perioden van vier weken de kostprijs weer terugbetaalt aan de gemeente. Aangezien mijn man en ik een redelijk inkomen hebben en ik geen eigen bijdrage betaal voor andere hulp of voorzieningen, kunnen ze dus de maximale eigen bijdrage vragen.
En dat is veel. Ik kan ook niet in de toekomst kijken of we dat gedurende die drie jaar nog steeds kunnen betalen. Spaargeld hebben we wel, maar om dat nou allemaal aan mijn hobby uit te geven? De badkamer is ook aan vervanging toe. En de CV. En de auto.
Toen kwam mijn dansdocent met de optie om een crowdfunding op te zetten. Zij had hier al ervaring mee en een account bij een stichting die hier een platform voor biedt.
Bij de passing kreeg ik ook te horen wat het zou gaan kosten: 2370 euro. Voor al dat maatwerk wat geleverd zou worden, vond ik dat een mooie prijs. En het was te dekken met wat op mijn spaarrekening stond, mocht de crowdfunding niet lukken.
Om meteen het hele bedrag via crowdfunding binnen te halen, vond ik wat te spannend. Wanneer het bedrag niet gehaald zou worden, zouden alle donateurs hun geld terugkrijgen en zou ik zelf voor de kosten opdraaien. Dus we kozen ervoor om 1220 euro via crowdfunding te verzamelen, inclusief de kosten hiervan.
Mijn dansdocent startte het project op en ik zou de promotie en het bijhouden voor mijn rekening nemen. Dat vond ik nogal een klus! Via blog en social media om donaties vragen, was nog wel te doen. Alhoewel het niks voor mij is om zoveel te spammen. Het mailen en langsgaan bij bedrijven om om donaties te vragen, vond ik een stuk vervelender. Op mailtjes werd vaak niet eens gereageerd en bij bedrijven werd ik van de bedrijfsleider naar het hoofdkantoor gestuurd, waar me weer gevraagd werd om te mailen en zo was de cirkel weer rond.
Wat me nog het meest heeft opgeleverd, was een interview in de lokale krant (wat ik vervolgens weer deelde via sociale media). En dan niet zozeer dat vreemden gingen doneren, nee, de meeste donaties bleven uit mijn eigen netwerk komen. Alsof het dan ineens een stuk serieuzer is, als je in de krant hebt gestaan.
Hoe het ook zij, ik ben enorm dankbaar dat zoveel mensen mij dit gunnen en geld hebben gedoneerd. Twee weken voor de einddatum van het project was de 100% al gepasseerd. En ook daarna liep het op, uiteindelijk is er ruim 1500 euro binnengehaald.
