Mantelzorgers van 5 jaar oud?
Krijgen we mantelzorgers van vijf jaar oud? In een WMO protocol van een gemeente, las ik de richtlijnen om huishoudelijke hulp te kunnen krijgen. Ik citeer: ‘Van kinderen vanaf vijf jaar wordt verwacht dat zij taken kunnen verrichten zoals licht huishoudelijk werk, boodschappen doen, etc.’
Dit is kennelijk opgesteld door mensen met weinig kennis van kinderen en een huishouden. Kinderen van vijf jaar de boodschappen doen? Dat kon lang geleden misschien, toen er nog een kruidenier om de hoek was en je het kind een lijstje en net voldoende geld meegaf.
Nog een schokkend regeltje: ‘Er wordt géén rekening gehouden met school of hobby van het kind dat mee moet helpen in huis.’
Tenenkrommend! Waar ligt de grens? Kleine kinderen moeten vooral kind kunnen zijn. Ze moeten kunnen spelen, leren, ontdekken, groeien.
Bovendien heeft een kind met gehandicapte ouder(s) al extra bagage. Soms zijn er extra problemen thuis, door ziekte / handicap van vader of moeder. Ook mist het dingen die voor andere kinderen normaal zijn. Door pa leren fietsen? Samen potje voetballen? Nee dus.
Een gehandicapte ouder gaat compenseren. Gaat extra aandacht geven aan de dingen die wèl kunnen. Vooral geestelijk er voor ze zijn. Als vader/moeder, en misschien ook als een soort ‘maatje.’
Het is mooi als het kind zijn eigen gezinswereld probeert te integreren in de buitenwereld. Mijn zoon koos als onderwerp voor een spreekbeurt: ‘Papa’s prikje.’ Hij nam een nieuwe lege spuit (zonder naald) mee, demonstreerde en vertelde waarom papa dit dagelijks moest doen.
Kinderklusjes
Natuurlijk zijn er best klusjes die een kind kan doen. Bij ons hielpen ze met de tafel dekken en afruimen. En uiteraard hun speelgoed en eigen kamer opruimen. Die zag er vaak uit alsof er een kudde ontsnapte wilde dieren langs was geweest. Pa, die strenger was dan ma, kon vroeger hun slaapkamer niet controleren. Ik kon geen traplopen, wij sliepen beneden. Toen er digitale camera’s kwamen, had ik de oplossing. Zo’n foto kun je direct zien op het schermpje van de camera. Eerst nam eega een foto van het ‘rampgebied.’ Daarna hield ik een donderpreek en stelde een ultimatum: ‘Morgen moet jullie kamer netjes opgeruimd zijn! Mama maakt dan opnieuw een foto en laat die aan mij zien. Als het nog steeds een zooitje is, nou dan….’
Verder invullen hoefde niet, mijn vuurspuwende ogen waren genoeg.
Toen ze groter waren, hielpen ze met frisse tegenzin met de auto wassen of het gras maaien. Een extra zakcentje hielp.
Nu zijn mijn kinderen sterke mannen van 30 en 32. Zonder te vragen duwen ze mijn rolstoel als dat nodig is. Ze weten wat ik kan en niet kan. Ze zouden me zelfs willen- en kunnen dragen, maar dat wil ik zelf niet. Ze weten het als ik pijn heb, of als mijn arm het een paar dagen niet doet. We praten, lachen, délen. Ze zijn mijn kinderen, maar ook mijn vrienden.
Het is allemaal geïntegreerd. Ook bij mijn schoondochters. Ik hou van ze. Ik ben trots op ze.
