Meer handen, maar ook meer empathie nodig
Praktijkgevalletje verpleeghuis: Meer handen, maar ook meer empathie nodig
Ik ben op bezoek bij een tante in een verpleeghuis. Ze is na een gemene val geopereerd en nu aan het revalideren. Veel te jong en te actief voor deze omgeving, maar er is geen andere mogelijkheid.
In de lange gang is een medewerker iets in het systeemplafond aan het doen. Ik zie een wirwar van elektriciteitsdraden.
De deuren van de kamers staan open. Een oude vrouw vraagt vriendelijk aan de medewerker die vlakbij haar bezig is: ‘wilt u mijn scootmobiel alstublieft even aan de stroom zetten? Hij moet opgeladen worden.’ ‘Ik ben geen rolstoelmonteur mevrouw,’ zegt de man kortaf, ‘dat moet u aan de technische dienst vragen.’
‘Maar het gaat alleen maar om een stekker in het stopcontact steken’ zegt de vrouw. Ze klinkt wanhopig. ‘Ik kan er niet bij, anders zou ik het zelf wel doen.’ ‘Heeft u het al aan de zuster gevraagd?’
‘De zuster heb ik al een paar uur niet gezien, die heeft het druk. Als ik voor zoiets bel krijg ik moppers’ zegt de oude vrouw.
‘Waar staat dat ding?’ zegt hij iets toeschietelijker. ‘Daar’ wijst de vrouw naar haar scootmobiel, een paar meter verderop. ‘Ik zal straks kijken wat ik kan doen’ zegt de man, letterlijk en figuurlijk uit de hoogte.
Na een half uurtje is hij klaar en loopt weg.
‘Mijnheerrrrrr…..!’ roept de oude vrouw ‘anders kan ik vanmiddag niet weg!’
‘Ik zal het aan de zuster doorgeven’ antwoordt hij kriegel en loopt door.
Voor kwaliteit in de zorg zijn niet alleen ‘méér handen’ nodig. Ook meer empathie!
