Nieuws

Ik ben redelijk beperkt als je het aan mijn behandelaars zou vragen. Ik heb verschillende aandoeningen en ziektes waarvoor ik per dag zo’n 43 pillen en andere medicatie moet nemen. Als je me zou vergelijken met een leeftijds genoot kun je wel stellen dat ik heel veel minder kan en niets vanzelfsprekend is in mijn leven.Ik vind het vreselijk als ik te horen krijg dat het lichamelijk gezien toch slechter gaat als het zou moeten gaan, dat mijn leven in alle opzichten anders is en dat ik mijn beperkingen echt sirieus moet nemen.

Ik vind het niet prettig als ze zeggen dat ik “beperkt” of “gehandicapt” ben. Nou ja, meer als ze het in een serieuze context plaatsen. Zelf gebruik ik het vaak om een grapje te maken. Ach sorry kan ik niets aan doen, gehandicapt he! Doe nou niet zo spastisch, dat doe ik wel. Blijf je hier even wachten? Natuurlijk, ik loop niet weg!

Ik kan er heel erg slecht tegen dat mensen continu kijken naar wat ik niet kan. Zo had ik een her-indicatie aangevraagd voor mijn pgb. Natuurlijk snap ik dat ze moeten kijken naar wat ik niet kan, maar hey ik kan nog heel erg veel wel.

Het werkt bij mij ook altijd deprimerend als ik al mijn medicatie’s en beperkingen op moet noemen. Veelal komt dit omdat ze na 3 aandoeningen hun volgende vraag al stellen terwijl ik nog niet eens op de helft was van mijn opsomming. Zodra ik dit aangeef valt er vaak een stilte waarna ze moeizaam verder gaan met het gesprek. Ze schrikken vaak van mijn situatie en welke invloed dit heeft op mijn leven. Ze denken dat ik met zoveel medicijnen en aandoeningen wel depressief moet zijn.

Ik ben alles behalve depressief. Met mijn bovenkamer is niets mis. Dit werd bevestigd toen een hulpverlener mijn hersenschudding niet geloofde. Ik moest een neurologisch onderzoek en een iq test doen. Wat denk je? Ik had maar 3 fout.

Ondanks al mijn beperkingen kan ik veel meer als dat je op het eerste gezicht zou denken. Natuurlijk moet ik meer plannen en omdenken, maar dat weegt niet op tegen het plezier als ik weer iets overwonnen heb.

Het gevoel dat ik meer kan werd bevestigd op de supportbeurs. Het is zo fijn dat ze je als “mens” behandelen en aanspreken. Iedereen kijkt naar wat je nog wel kan en dat zorgt voor een positief gevoel. Het is zo fijn dat mijn positieve levenshouding en dromen niet bij dromen hoeven te blijven.

Zo ging mijn vorige column over mijn bucketlist. Iets wat er nog opstaat is zitskieen. Mijn rechterbeen steekt uit en kan ik niet buigen. Ook moet ik erg uitkijken voor vallen en stoten aangezien dat grote lichamelijke gevolgen kan hebben.

Mensen in mijn omgeving stonden niet te springen toen ik mijn droom vertelde. Ze waren erg pessimistisch en terughoudend. Logisch als je bedenkt dat ik 2 keer in de sneeuw ben verongelukt waarna ik in een rolstoel belandde.

Ik ben bij verschillende standjes geweest en wat denk je? Ik kan gewoon meedoen zonder dat het lichamelijk erg gevaarlijk voor mij is. Nu maar even sparen om ook deze van mijn lijst te kunnen strepen.

Bekijk & lees alle columns door Yvette Moerdijk