Middelvinger
Helaas, het effectief, zelfstandig gebruik van mijn middelvinger zit er niet in. Tja, ik doe het er maar mee en naar de omvang van mijn lichaam en de (redelijke) gelijkenis van de portretten die ik maak is het duidelijk dat ik niet moet klagen over het gebruik van mijn handen.
Maar toch heb ik heel af en toe de behoefte om die middelvinger als enige de lucht in te steken.
Bij mij werkt het zo dat mijn andere vingers dan enthousiast meedoen. Ik krijg het ze niet duidelijk gemaakt dat hun enthousiasme afbreuk doet aan het gebaar.
Toch lukt het me door mijn lichaamstaal om duidelijk te maken wat ik wil zeggen.
Gewoon, de hand met de vingers omhoog en een bijbehorende blik (in blikken ben ik erg goed…).
Dat ik naderhand mezelf uitlach om mijn gestuntel is mijn zaak.
En zoals veel “diepe” gedachten deelde ik deze met een vriendin. Zij kijkt me aan met een “Ja hoor eens wij zijn dames” en zegt heel ladylike: “Vind jij het nodig om je vinger op te steken?“
Zij heeft weer gelijk… Ik zal gewoon proberen een dame te zijn, dan heb ik die middelvinger niet eens nodig om op te steken.
Laten we het eens hebben over mijn pink…
groet, Pia
Column door Pia Hendriks
