Nieuws

Vanochtend moest ik naar mijn fysiotherapeut. Ik kom er al lang. Sinds twintig december 2003 om precies te zijn. Toen werd ik verwezen met een overbelaste schouder. Het was mijn fysiotherapeut die in het beginstadium ervoor zorgde dat er een diagnose kwam. Hij zag meteen dat het niet een gewone ontsteking in mijn schouder was en zorgde ervoor dat ik bij de reumatoloog terecht kwam. Hij heeft me geholpen de diagnose reuma te accepteren.

Op dit moment hebben we precies 100 maanden fysiotherapie gehad! Dat waren dus ongeveer 875 behandelingen en dus spendeerden we ongeveer 450 uur samen. Dat haal ik met de meeste van mijn vrienden niet eens. De fysiotherapie gebruik ik om mijn pijn te verminderen. Maar meer nog zeg ik tegen de mensen om mij heen dat mijn fysiotherapeut ook mijn mental coach is. Tijdens de therapie zijn er heel wat koppen koffie al pratend doorheen gegaan. Gelukkig hebben we dezelfde nuchtere, positieve levenshouding en gelukkig houden we allebei niet van huilende vrouwen.

In mijn acceptatieproces leerde hij me m’n grenzen kennen, en daarmee omgaan. Dat ging niet vanzelf, ik ben een vechter. Ik ging in het begin vaker dan nu over m’n grenzen heen, maar daarmee helemaal stoppen, zal ik nooit doen. Ik kies tegenwoordig wel beter en bewuster die momenten. Gelukkig heb ik op die momenten een therapeut die het begrijpt als ik ervoor kies om over grenzen heen te gaan en dan zelfs een afspraak extra regelt als ik bel voor hulp.

Ik heb gemerkt in discussies de afgelopen jaren met andere therapeuten dat dat niet vanzelfsprekend is. Er zijn therapeuten die vinden dat ik ‘mezelf in acht moet nemen’. Ook als dat betekent dat ik dan niet meer die dingen kan doen die ik het allerliefste doe. Voor mij zijn dat meestal dingen die andere mensen als heel normaal beschouwen zoals werken. Mensen in mijn omgeving vinden dat ik daar al lang mee had moeten stoppen. `Je bent toch afgekeurd, ga toch leuke dingen doen!´ Hoe vaak ik dat al gehoord heb. Toevallig vind ik mijn werk echt heel leuk! En wanneer ik dan wel iets ander doe dat ik echt graag wil, zoals het halen van mijn motorrijbewijs, dan is het hek van de dam. Iedereen had een mening, en niet bepaald positief. Veel mensen verklaarden me voor gek maar mijn fysiotherapeut niet. Hij lapte me geduldig op en genoot mee van mijn liefde voor ‘het monster’ en vooral de vrijheid die ik voelde. Ook na de vele weekendjes in Disney was er altijd ruimte voor oplaptherapie.

Daarom krijgt mijn fysiotherapeut ook regelmatig vragen, vooral van collega´s en stagiaires. Moet je een patiënt die zelf over de grens gaat oplappen of laten zitten met haar pijn? Wat is de ethische kant van de fysiotherapie? Wat is een gezonde patiëntrelatie?

Afgelopen maanden had de fysiotherapeut weer een stagiair. En weer de discussie wat iemand een goede fysiotherapeut maakt. De mijne lapt me al bijna 9 jaar op. In al die tijd is de relatie door de jaren heen veranderd. Voerden we in het begin een standaard-gesprekje over het werk en de kinderen, weten we nu ontzettend veel van elkaar en is de relatie in een soort vriendschap uitgegroeid. Natuurlijk gaat het in de behandelkamer meestal over mij, daar wordt hij immers voor betaald. Maar hij heeft me beloofd dat wanneer ik een ‘zeurpatiënt’ wordt hij me de deur uit trapt. Maar ik ben hem inmiddels gevolgd bij twee baanwissels en heb ook zijn lief en leed gedeeld. Een relatie die dus behoorlijk diep gaat doordat we zoveel van elkaar weten en ook doordat hij me op m’n zwakste momenten ziet. Hoewel ik soms ook dat niet helemaal meer laat zien, net als bij m’n vrienden en familie, omdat ik weet hoe confronterend het kan zijn. Soms meer voor de ander dan voor mij. Je kunt je afvragen of dat onze ‘professionele’ relatie niet in de weg staat. Maar de afgelopen jaren is gebleken dat wanneer het er toe deed we beide goed in staat zijn om mijn gezondheid op prioriteit één te zetten.

Maakt een goede fysiotherapeut dan, die therapeut die mijn knie of schouder goed behandelt of die mijn levenskwaliteit verbeterd en waarde geeft? Zit het hem in de begeleiding die ik kreeg toen mijn gewrichten ontstoken en dik waren en bij het herstel na de vele operaties? Of in de acceptatie van mijn ziekte en het leren van een nieuwe balans? Toen ik de eerste afspraak 100 maanden geleden maakte vroeg ik hem: “Hoe lang duurt het?” En hij zei, dat kan ik niet zeggen, dan moet ik je eerst een keer onderzocht hebben. Hij bedoelde de behandeling, ik één sessie. Toch vraag ik me af inmiddels bijna 9 jaar verder of hij al weet hoe lang het gaat duren. Die behandelingen die kan iemand anders wel doen, maar zonder die vriendschap hebben die niet meer hetzelfde effect.
 
Bekijk & lees alle columns door Marieke van der Aalst.