Mijn lieve hulphond Claudy
Sinds 12 november 2014 is Claudy bij ons komen wonen. Wat een veranderingen, wat een gezelligheid en wat een studie voor ons samen! De eerste week hebben we vooral tijd besteed aan wennen aan elkaar. We hebben veel gewandeld, eerst alleen nog aan de lijn omdat ik mij nog niet zeker genoeg voelde om haar los te laten. Af en toe heeft ze wat voor mij opgeraapt, echt super lief! In het eerste weekend hebben mijn vriendin (Marjolein) en ik haar heerlijk rond laten racen, los in het bos. Wat kan ze rennen zeg, aan één stuk!
De tweede week zijn we samen steeds meer gaan oefenen met de commando’s onder begeleiding van de trainster van Hulphond Nederland. De lichtknopjes in huis bedienen, de la met speeltjes in de keuken opentrekken en ook mijn jas uittrekken en mijn sjaal af doen werden leuke uitdagingen. En wat vinden Marjolein, Claudy en ik het leuk om samen te oefenen! Alles gaat stapje voor stapje, maar ze is een slimme hond en al snel weet ze allebei mijn jassen die op twee verschillende manieren uitgetrokken moeten worden, uit te trekken. Wat een verademing om daar niemand meer voor te hoeven bellen en te moeten wachten op hulp! Ook zijn we naar een groot feest geweest waar Claudy zich zes uur lang met wat wandelingen tussendoor, aan mijn rolstoel vermaakt heeft.
Nu durf ik haar gelukkig ook alleen los te laten en iedere keer komt ze weer netjes bij mij voor een aai, een koekje of om met haar hoofd weer in de lus van de riem te lopen. De knapperd! De lift van mijn auto was nog best een beetje spannend, maar met wat oefeningen, samen met Marjolein, lukt ook dat nu erg goed! In de derde week zijn we aan de slag gegaan met het aanleren van het terugduwen van mijn voet op de voetenplank als deze niet meer goed staat! Echt leuk om te zien dat Claudy alles zo snel oppakt en begrijpt! Ook pakt ze de post netjes voor mij uit de brievenbus.
Door de weken heen ben ik wel al tegen veel ongeruste opmerkingen van anderen aangelopen. “Maar ze is toch ook wel eens vrij?!” “Als ze vrij is, mag ik haar toch wel aaien?” “Wel zielig dat ze zo lang aan de riem naast je moest blijven liggen.” “Ja maar, het is toch ook gewoon nog een hond?” Ik begrijp die ongerustheid wel, maar ik kan iedereen geruststellen. Claudy krijgt volop aandacht van mij en met mate van Marjolein. Ik knuffel haar de hele dag en beloon haar regelmatig met koekjes voor iets wat ze voor mij heeft gedaan. Ze is de hele dag “vrij” tenzij ik haar iets vraag. We hebben een enorme tuin waar ze lekker in rond kan scheuren en ik laat haar drie keer 20 minuten uit en één keer 45 minuten los op een mooi loslooppark. Als Claudy zomaar door anderen aangehaald word, kan het zijn dat ze te veel afgeleid raakt en minder goed naar mij zal luisteren of mij minder graag wil helpen. Lopende mensen blijven voor honden altijd interessanter dan zittende mensen. Daarom is het belangrijk een hulphond niet af te leiden met wat dan ook. En als je het even aan mij vraagt, dan kun je toch even kennis maken met Claudy en krijg je van haar een poot 😉
