Nieuws

Al vanaf mijn geboorte heb ik eigenlijk het meest van de tijd een lach op mijn gezicht. Maar je hebt soms van die dagen… Onlangs op een maandag. Ik word wakker. Half slaperig roep ik een ADL-assistent van Fokus op. ‘Sorry, we zijn allemaal bezig. Ik moet je een wachttijd van 45 minuten geven.’ Ik alvast mijn bed uit. Santi helpt me in mijn joggingbroek en trui, zodat ik haar en Milo even kan laten plassen. ADL’er komt inderdaad drie kwartier later. Snel even douchen, denk ik. Haren net ingesopt, loopt het water nauwelijks weg. Uiteindelijk onder de douche vandaan, hup aankleden en de deur uit.

Zit ik in de auto, kan ik mijn sleutel nergens vinden. Ik ADL’er bellen. Gelukkig kan zij meteen komen om even de reservesleutel uit huis te pakken. Zij weer weg. Ik wil de sleutel in het contact steken, maar zit ernaast en ja hoor… de sleutel valt op de grond tussen de pedalen. Gelukkig hoort Santi hem vallen. Ik met de rolstoel naar achter en zij naar voren om te zoeken. Met haar snuit kan ze er net niet bij, even rekken en strekken en dan lukt het de autosleutel met haar poot naar zich toe te halen. Daar gaan we. Stom, tank bijna leeg. Ik kijk in mijn portemonnee of er nog een twintigje in zit. Bij de benzinepomp stop ik en ik vraag aan een willekeurig persoon of zij even voor mij wil tanken. ‘Hoezo, kun je dit zelf niet!’ was haar reactie. ‘Nee, anders zou ik het u niet vragen! zeg ik en ik zwaai met mijn arm mijn haar naar achter. De vrouw wordt rood en weet niet waar ze kijken moet. Ze helpt me en ik geef haar de twintig euro.

Ik kom eindelijk aan bij het kantoor van Support Magazine in Rijswijk, staat er een auto zonder invalideparkeerkaart op mijn plekje. Dus op zoek naar een andere parkeerplaats. Na een stukje lopen komen Santi en ik aan bij de deur, die elektrisch open hoort te gaan op ongeveer een halve meter afstand. Hij doet het niet. Ik pielen om zo dicht mogelijk bij de ontvanger te komen en gelukkig de deur zwaait open. Ik rijd naar beneden, de kelder in, en stap over van mijn Trax naar een compacte elektrische bureaustoel. Santi trekt mijn jas uit en geeft mijn spullen aan. Eindelijk, we kunnen beginnen. Maar hé dat is gek, de rolstoel doet niets, er brand zelfs geen lampje. Ik weet zeker dat hij is opgeladen. We controleren de stekkers en belangrijke punten, maar ontdekken niets. Wanneer we de beschermbak van de accu’s loshalen om de spanning ervan op te meten, val ik echt van mijn stoel. ACCU’S WEG. Keurig ontkoppeld, draadjes netjes opgerold en de beschermbak weer dichtgemaakt. Ik sta zo perplex dat ik eigenlijk niet weet of ik nou moet lachen, omdat het zo bizar is en het toppunt van deze dag of huilen, omdat ik hier nu zo sta en een of ander idioot gewoon het lef heeft gehad om op zijn dooie gemak mijn mobiliteit te jatten.

Bekijk & lees alle columns door Monique Wijnen (hoofdredacteur Support Magazine)