Moedeloos
Soms zijn er van die dagen dat ik moedeloos word van alles wat met zorg te
maken heeft.
Dat ik het liefst wegkruip onder een dik dekbed en droom van een wereld waarin
alles perfect is, zelf te regelen en dat het dan ook lukt…
Helaas, de harde realiteit is dat het vaak niet lukt. Je heel lang, heel erg
moet knokken om voor je kind te krijgen wat hij nodig heeft.
Vandaag kreeg ik bezoek van een dame van de WMO gemeente Houten. Hele
aardige dame, vriendelijk en netjes contact. Vanwege een scheiding woon ik
sinds kort in Houten in een heerlijk appartement. Omdat wij co-ouderschap over
onze zoon hebben en alle zorg volledig fifty-fifty verdelen, wil ook ik graag
wat aanpassingen in huis, zodat onze zoon ook bij mij fijn zelfstandig kan
worden en kan meedoen met de andere kinderen bij het buitenspelen.
Ik wilde graag een hoog-laag wastafel, elektrisch verstelbaar vanwege de
verminderde handfunctie. Best logisch vond ik. Dat mag dus niet. Hij moet maar
in een stoel bij de wastafel zitten, desnoods met een kussen erop. Want… de
wastafel staat op volwassenenrolstoel hoogte en mijn zoon groeit, dus over een
jaar is een lage wastafel niet meer nodig. Tja tegen zoveel logica is weinig in
te brengen. Groeien doet hij gelukkig nog, alleen hij is nu 11, dus nog lang
geen volwassen lengte. Ik vind het nogal onveilig om zittend op een te hoge
stoel, op kussens, de (warme) kraan te bedienen en ook nog een tandenborstel in
je mond te hebben. Zelfstandig van de stoel af kunnen lukt niet i.v.m. de
hoogte en met de rolstoel kan hij er helemaal niet meer bij… Tja….
Dan de fiets. Bij mijn ex-man is er een driewielfiets met elektrische
ondersteuning. Echt een superding waar hij vele kilometers op maakt. Daar is
ook de fysiotherapeut blij mee vanwege de beenfunctie en beweging. Dankzij hele
lieve mensen heb ik een mooie driewielfiets gekregen – destijds dezelfde als op
school, maar wel een kleine maat en hij is er inmiddels uitgegroeid. De fiets
bij mijn ex is groot en zwaar, daarvoor zouden wij wekelijks met een aanhanger
de fiets moeten vervoeren, en samen met de rolstoel en de douche-toiletstoel
die al wekelijks mee heen of terug moet, kunnen we wel een verhuisbedrijf
beginnen… 2e hands fietsen zijn lastig te krijgen of, omdat het speciaal is,
kan je meteen een paar nullen bij de prijs zetten. Helaas beschik ik niet over
een oude sok die goed gevuld is. Fietsen zal dus wel niet meer gaan voor hem.
Rijden in de rolstoel moet maar genoeg zijn…
Om moedeloos van te worden…
Waar is die dikke deken en die droom….wat zou ik die nu graag werkelijkheid
willen laten worden.
Column geschreven door Mirthe:
Mirthe is moeder van een zoon van 11, geboren met spina
bifida. Een heerlijke beginnende puber, waardoor hun leven volop in beweging
is. Vorig jaar zijn vader en zij gescheiden, is Mirthe naar een andere woonplaats verhuisd en
delen ze de zorg middels co-ouderschap. Haar leven staat inmiddels weer op de
rails na een roerig jaar. Ondanks alles wat er bij opvoeden en zorgen hoort,
geniet ze volop. Saai is het in ieder geval nooit.
Het nieuwe huis van Mirthe is toegankelijk maar met een
paar kleine aanpassingen kan haar zoon zelfstandiger de dagelijkse dingen doen.
Daarom heeft zij hulpmiddelen bij de gemeente aangevraagd. Helaas gaat die
aanvraag niet soepel en is die nu nog niet afgehandeld.
Bekijk & lees alle columns door columnisten van Stichting Lotj&co.
