Muis met lange staart
Tien over half twaalf waren we in Almere en ik dacht eraan hoe mijn werkcoach nu helemaal voor niets was gekomen. Ik hoopte maar dat hij niet heel lang heeft staan wachten in de kou… Bij de garage werden we vlot geholpen en de receptioniste stelde ons helemaal gerust. Wat fijn dat er nog échte mensen zijn die begrip opbrengen voor iemands situatie en die helemaal meeleven! Ze zag natuurlijk wel dat mijn lopen nergens op leek. Nou, daar had ze gelijk in, want het leek meer op struikelen en vallen. Ik zakte constant door mijn benen. Tja, ik had mijn rolstoel niet bij me en mocht ook niet in de auto blijven zitten. Dus ben ik eerst maar op het toilet gaan zitten en daarna in een andere auto, omdat het daar lekker rustig was. Deuren dicht en ogen dicht. Even tot mezelf komen.
Het was al over twaalven toen de auto klaar was. Toen kregen we opnieuw het dringende advies nog tenminste een half uur te gaan rijden. Thuisgekomen bleek dat mijn werkcoach had ingesproken en die heb ik eerst maar even terug gebeld. Gelukkig waren mijn naweeën van dit avontuur voor wat betreft mijn Myotone Dystrofie snel weer weg. Na twee dagen ging het wel weer. Alleen op mijn zwakke plekken blijft het zitten pijnlijk.
Na die twee dagen dacht ik dat het allemaal met een sisser was afgelopen…. Niet dus, want toen kreeg ik nog een ‘schub’ te verwerken. Mijn benen zijn uitgevallen, mijn ogen zijn rampzalig en dus zit ik met mijn neus op het toetsenbord of op het beeldscherm om nog iets voor elkaar te krijgen. Ik heb geen gevoel in mijn vingers en handen, alles wat ik vast probeer te pakken, valt er onmiddellijk weer uit, met alle gevolgen van dien.
Aldus kunnen we concluderen dat dit muisje nog een heel lange staart heeft…
