Nachtmerrie! De terreur van sportende gehandicapten
Zijn benen hingen wat slapjes, maar zijn armen als boomstammen maaiden wild in het rond.
‘Hoi, ik ben Ruud!’ bulderde het uit zijn kaalgeschoren kop. ‘Ruud de Rugby Roller! Wat sta je daar passief met je karretje joh… Doe effe mee met ons rolstoelrugby.’
‘Nee sorry’ zei ik verontschuldigend, ‘ik heb een ziekte waardoor bij grote inspanning, en bij stoten of vallen, inwendige bloedingen ontstaan.’
‘Onzin’ sprak hij bars, ‘lekker sporten joh, da’s goed voor je. Hier, pak aan’ en hij duwde een rugbybal in mijn handen. ‘Goed vasthouden en scoren hè. Wij gaan proberen de bal van je af te pakken.’
Na een maand op de intensive care en drie maanden revalidatie mocht ik weer naar huis.
Sporten met de mind
Ik besloot om lekker geestelijk te gaan bewegen. Er zijn namelijk ook gehandicapten die niet mógen sporten, omdat het slecht voor hun is.
Ik ging naar een expositie van een jonge kunstenaar. Iets met Donorbrain ofzo. Na een paar uur wilde ik verkwikt en geïnspireerd weer naar huis.
Shit… De lift was kapot! Daar stond ik dan in mijn karretje, bovenaan de trap. Er kwam een suppoost naast me staan. ‘We gaan sluiten hoor’ zei hij. ‘Ja maar de lift is kapot, ik moet gedragen worden!’ stelde ik vast.
‘Ha ha… daar trappen wij niet in meneer!’ lachte hij zelfbewust. ‘Facebook staat vol met filmpjes van gehandicapten die met rolstoel en al een trap afgaan.’ Hij pakte zijn iPad en liet het zien. Ja hoor, de Wielstoel Maffia was weer bezig geweest. ‘Kom op, niet bang zijn, iedere rolstoeler kan het!’
De suppoost gaf me een zetje, zoals een vogel zijn jong het nest uitduwt.
Na twee weken ontwaakte ik uit mijn coma. En ach… de elektrische rolstoel met ooglid besturing die ik daarna nodig had, wende vlug.
Bungee Jumpen
Daarna was mijn eerste uitje naar het Bungeejumpen bij de Scheveningse pier. Naast me stond een bloedmooie griet, in kleding net zo’n miniem als haar sportrolstoeltje. ‘Aan welke Paralympics heb jij meegedaan’ vroeg ze. ‘Ehh ik? Niet iedere gehandicapte doet aan de Paralympics mee hoor’ zei ik en hield weer het verhaal over mijn ziekte.
‘Stel je niet aan joh’ zei ze kattig. ‘Iedere gehandicapte kan sporten. Ik ga straks Bungeejumpen. Is heel normaal. Duo jumpen, dus met twee rolstoelers, óók. Kom op watje, we gaan samen.’
Het publiek scandeerde ‘Sa-men jump-en, bun-gee jump-en’ en de organisatie bond ons vast.
We suisden door de lucht.
Na de landing suisde ik terug de wolken in. Hoger, steeds hoger, totdat ik een vriendelijke bejaarde Heer zag.
‘Welkom Kees,’ zei Petrus. ‘Wij doen hier ook aan sport. Bij welk team zal ik je inschrijven?’
Gillend werd ik wakker.
‘Wat is er schat, naar gedroomd?’ vroeg mijn vrouw.
‘Ja, een nachtmerrie’ zei ik. ‘Ik heb diep respect voor gehandicapte sporters, maar er moet bij de buitenwereld niet een beeld ontstaan dat iedere gehandicapte kan- of mag sporten…’
