Navelstaren
Sinds enige maanden maak ik intensief gebruik van een rolstoel en een scootmobiel. Tot met afgelopen zomer liep ik nog met een kruk of een loopfiets. Door een val van de loopfiets en de gevolgen daarvan is het lopen grotendeels voorbij. Ik hoor nu bij de rollende mensen, een aparte en interessante categorie binnen de menselijke soort. De meerderheid van de mensen heeft de gewoonte zich lopend voort te bewegen; als je dat niet doet hoor je dus per definitie tot een minderheid. Bij recepties, zoals nieuwjaarsrecepties word ik me daarvan extra bewust.
Als ik dan recht vooruitkijk zie ik mensen ter hoogte van hun navel of de bovenzijde van hun billen. Aangezien je de conversatie niet op het niveau van buik- of ruggespraak wil houden, kijk je veel naar boven. Soms gaan mensen wat bukken, maar dat heeft ook iets ongemakkelijks. Het is prettiger als iemand gaat zitten. Het gesprek verloopt dan wat natuurlijker. Maar vaak ontbreken die stoelen en zie je bij recepties vooral hoge statafels.
Vanuit een rolstoel neem je de wereld om je heen anders waar. Je ooghoogte is veel lager dan wanneer je staat. Je komt ongeveer op dezelfde hoogte als een kind van zeven! Ik merkte dat pas ook bij een balie in een theater. Ik kon er net met mijn kin op leunen.
Bij de bakker bij mij in de buurt staat de pinautomaat op een toonbank, tussen de appelflappen, de gemengde koekjes en andere lekkernijen, op ruim 1,20 meter hoogte. Contactloos betalen is er nog niet mogelijk, dus het zelf betalen met een pinpas is voor mij lastig. Ik doe dat dan op de inmiddels ouderwetse manier, met contant geld. Sorry bakker, voor de extra tijd die dat kost!
Veel mensen die rolstoelgebonden zijn, zijn dat al vanaf jongere leeftijd. Bij mij is het een gevolg van een handicap, in combinatie met mijn leeftijd. Voor het eerst maak ik nu gebruik van het aanvullend collectief vervoer voor mensen met een beperking. Dankzij dat vervoer kan ik dingen doen die ik anders niet zou kunnen, zoals gaan zwemmen of naar een concert gaan. Uiteraard ben ik blij met die mogelijkheden, al heb ik ook wel heimwee naar de tijd dat ik dit vervoer nog niet nodig had en zelf in of uit een bus kon stappen.
Ik heb waardering voor de chauffeurs in het aanvullend vervoer; ze werken vaak onder druk om mensen te halen en te brengen in het drukke stadsverkeer en dat zoveel mogelijk binnen de gewenste tijd. Ze moeten daarbij ook steeds letten op de veiligheid van de passagiers, bijvoorbeeld door de rolstoel goed vast te zetten en beheerst te blijven rijden.
Als rollend mens maak je zo ook weer nieuwe dingen mee en kun je in beweging blijven. Dan hoef je niet te gaan navelstaren!
