Nieuws

Een foto gemaakt op een dag dat ik heel verdrietig was. De dag, 18 januari 2010, waarop ik Dani moest loslaten…

Ik kom net terug van een condoleance. Vol met emotie kruip
ik achter mijn laptop. Na een ernstig auto-ongeluk bleef een ‘mooi mens’ met
onbeantwoorde vragen zitten. In die mate dat het leven niet meer leefbaar was.

Wat maakt het leven leefbaar? Wie zal het zeggen? Dit is
voor iedereen anders. Vrolijk, enthousiast, behulpzaam en lief zijn de woorden
die bij me opkomen als ik denk aan het ‘mooie mens’ van hierboven. In eerste
instantie zou je het afscheid van dit leven dan ook totaal niet verwachten,
maar wat schuilt er soms achter een lach?

Op de vraag: “Hoe gaat het?” antwoorden we negen van de
tien keer “goed”. En als we dit al niet zelf antwoorden dan wordt dit antwoord
veelal wel verwacht. Bovendien is het makkelijker en leuker om te zeggen dat
alles oppie-toppie gaat.

Zelf lach ik ook altijd vriendelijk, maar voel ik me altijd
zoals ik me voordoe. Op dit moment kan ik – naast het verdriet van het gemis –
daar volmondig “ja” op zeggen. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als nu. Maar
er zijn zeker andere momenten geweest in mijn leven. Was ik hier open in? Nee,
eigenlijk niet.

En iedereen altijd maar denken: “die Monique, die is zo
krachtig. Een echte doorzetter, die krijgt alles voor elkaar wat ze wil.
Misschien lijkt dit wel zo, maar de meeste mensen zien en weten niet wat ik
hier allemaal voor moet doen, omdat ik dit niet zeg. Er zijn periodes geweest
dat ik de gordijnen het liefst dichthield en met mijn hulphond op de bank lag.
En als ik dan buiten was, samen met Dani, en ik wist dat we alleen waren,
schreeuwde ik soms keihard van woede, verdriet en frustratie. Praatte ik
hierover? Niet echt… of ja, als zo’n periode weer voorbij was, dan vertelde ik
hoe moeilijk het was. Door mijn gevoel niet op het ‘hoogtepunt’ te delen gaf ik
niemand de gelegenheid en ruimte om er voor me te zijn.

De dingen waar ik tegenaan liep waren veelal alledaags als
liefde, werk en moeten omgaan met vele mensen waar je niet van buiten kan. Maar
wat als je leven door een ongeluk compleet op zijn kop wordt gezet? Hoe heftig
is dat? Er klinkt een luid applaus wanneer je ‘ondanks je beperking’ zo goed
bezig bent? Media (ook Support Magazine) laten graag de succesverhalen zien. Maar
waarom is er geen ruimte voor het tonen en delen van boosheid en verdriet? Hoe
lekker is het om gewoon te kunnen zeggen dat je je Kut voelt wanneer dit zo is?

Ik wil niet zeggen dat we daarmee kunnen voorkomen dat
mensen het leven niet meer leefbaar vinden. Maar het zou het leven denk ik een
stuk aangenamer maken als we ons masker afzetten en meer tijd aan elkaar zouden
besteden, zodat we ook daadwerkelijk met elkaar kunnen delen hoe we ons echt
voelen. In Support Magazine gaan we daar zeker ruimte voor maken, ook al moet
ik nog bedenken hoe. Het blad ademt een positieve insteek en dat willen we
zeker zo houden. Maar dat neemt niet weg dat we met eenzelfde toon meer ruimte
kunnen geven aan alle oprechte menselijke emoties.

Bekijk & lees alle columns door Monique Wijnen(hoofdredacteur Support Magazine)