Niet gehandicapt genoeg
Laat ik vooropstellen dat ik erg blij ben dat ik nog zoveel
kan, ondanks mijn fysieke beperkingen. Maar toch ervaar ik het als lastig dat
ik in veel gevallen niet gehandicapt genoeg ben. Ik val een beetje tussen wal
en schip en moet het zelf maar op zien te lossen.
Geen arbeidsbeperking
In het dagelijks leven werk ik parttime in het mbo. Die keus
heb ik ooit zelf gemaakt omdat ik moeder werd, met het idee dat ik wel weer een
keer kon opbouwen naar fulltime.
Het voor de klas staan gaat inmiddels parttime ook niet meer
zo jofel. Om die reden ben ik nu examenleider, zodat ik me met andere taken
bezig kan houden en minder voor de klas hoef te staan.
De keren dat ik me vanwege mijn aandoening ziek heb moeten
melden, zijn op één hand te tellen en waren tijdelijk. Op papier heb ik dan ook
geen arbeidsbeperking, al is de functie die ik voor ogen had om tot mijn
pensioen te blijven doen (fulltime voor de klas staan), een functie die ik niet
meer kan uitoefenen.
De aanpassingen in mijn taken zijn op basis van goodwill
vastgesteld en kunnen zomaar weer veranderen als de samenstelling van mijn team
verandert. In het onderwijs is het namelijk zo dat voor elk schooljaar opnieuw
de taken en bijbehorende uren verdeeld worden. Als de druk op het lesgeven
toeneemt, zou het dus kunnen dat het team beslist dat ik weer meer voor de klas
moet.
Geen gehandicaptenparkeerkaart
Ook al maak ik veel gebruik van mijn rolstoel, ik heb geen
recht op een gehandicaptenparkeerkaart. Eén van de criteria om daarvoor in
aanmerking te komen, is namelijk dat je minder dan 100 meter kunt lopen. En ik
kan nog best 100 meter lopen, wel met pijn, maar ik kan het.
Dat betekent dus dat ik het vaak moet doen met een
parkeerplaats die niet is ingesteld op een rolstoelgebruiker. Minder ruimte om
mijn rolstoel uit te laden, hoge stoepranden waarbij ik mijn rolstoel moet
tillen en een parkeerplek die vaak wel op veel meer dan 100 meter afstand zit
van waar ik moet zijn.
En op zich lukt het me wel om me zo te redden, maar het kost
me veel energie die ik niet altijd zoveel heb.
Zelf voor kosten op draaien
Financieel hebben we het niet slecht, maar een chronische
aandoening levert wel extra kosten op. Bij het boodschappen doen kies ik liever
voor gemak dan voor goedkoop. Ik red het niet om drie supermarkten langs te
gaan voor de aanbiedingen en groenten koop ik vaak al gesneden, zodat ik dat
zelf niet meer hoef te doen.
Het huishouden kost mij teveel moeite, dus heb ik het er
voor over om een schoonmaakster hiervoor in te huren. Niet via de WMO, daar kom
ik met een gezonde partner en kinderen niet voor in aanmerking. En al zou het
wel kunnen, dan is de eigen bijdrage hoger dan wat ik nu betaal.
Die hoge eigen bijdrage weerhoudt me er ook van om andere
hulpmiddelen via de WMO aan te vragen. We zetten nu geld apart om bijvoorbeeld
de aanpassingen in huis die in de toekomst nodig zijn, te kunnen betalen.
Dan maar iedereen met een rolstoel in de watten leggen?
Dit komt misschien over als een klaagzang, dat is niet hoe
ik het bedoel. Maar ik denk dat er nog steeds veel mensen zich niet bewust zijn
dat je niet automatisch recht hebt op van alles en nog wat, al is nog zo
duidelijk dat je fysiek beperkt bent.
Ik heb er geen oplossing voor, vind niet dat alles je maar
uit handen genomen moet worden als je toevallig in een rolstoel zit. Maar een
beetje bewustwording voor de mensen die zich wel op de wal of het schip
bevinden, kan geen kwaad.
