Nieuwjaarsreceptie
Met frisse tegenzin meldde ik mij in een zalencentrum, teneinde de nieuwjaarsreceptie van mijn werk bij te wonen. Ik was ruimschoots op tijd, zoals gewoonlijk, omdat ik altijd een parkeerplekje zoek waarvan ik zeker ben dat ik bij vertrek nog steeds bij mijn auto kan.
Binnengekomen wilde iemand mijn jas afpikken, maar ik weerhield haar hier vriendelijk van. Als je vroeg bent komt je jas onderop de kapstok te hangen, waar je sowieso al niet bij kon, wat inhoudt dat je als laatste weer naar huis mag, en dat was ik niet van plan.
In de zaal zelf was (behalve de mijne) geen stoel te bekennen. Tafels waren er wel voldoende, en wel van het gezellige ‘sta’ type. Ik nam plaats aan, of eigenlijk onder zo’n tafel, en kreeg koffie van de barjuffrouw.
Terwijl ik mijn koffie nuttigde druppelde de zaal langzaam vol, en tegen de tijd dat het feest losbarstte stond ik ingeklemd tussen 200 mensen, met 400 billen, die ik ongemerkt had kunnen betasten, maar er het waren vooral mannenbillen en die zijn mij te hard.
De directeur zette een aantal jubilarissen in het zonnetje, en ik begaf ik mij moeizaam richting het buffet, kreten slakend als ‘pardon, excuseer, sorry, mag ik even..,’ (ik ben een welopgevoed kereltje).
Toen ik uiteindelijk het voedsel bereikt had zag ik dat het een lopend buffet betrof, maar gelukkig viel het mee en bleef het gewoon stilstaan. Omdat het gratis was besloot ik een bord vol te scheppen met etenswaar. De schalen met voer stonden natuurlijk te hoog voor mij, maar gelukkig was er ook aan de kinderen gedacht en stond er op een laag tafeltje een schaal met patat, en één met appelmoes.
Nadat ik mij had volgepropt, en de kleurplaat die bij de appelmoes hoorde, had afgeraffeld wist ik stiekem te ontsnappen. Buiten op de parkeerplaats hoorde ik vanuit de speakers ‘gelukkig nieuwjaar’ schallen.
Gelukkig wel.
Lees meer columns van Burugo op de website van Dwarslaesie Organisatie Nederland of volg Burugo op Facebook.
