Nieuws

Eigenlijk hadden ze het wel goed voor elkaar, Jaap en Dinie van Dongen. Ze woonden nog steeds in hun eigen hoekwoning aan de Kloosterstraat. Het huis werd wel wat groot, maar ze wilden niet afhankelijk van anderen zijn. Ja, ze hadden al wel diverse keren gekeken naar een seniorenappartement. Want de kinderen zaten daar nogal achter aan. Die vonden al langere tijd dat het beter zou zijn als vader en moeder wat kleiner zouden gaan wonen in een omgeving waar eventueel wat méér zorg voorhanden zou zijn.

Jaap was altijd binnenschipper geweest, maar had toen hij last van zijn rug kreeg zijn boot verkocht en een kantoorbaan aan de vaste wal aangenomen. De laatste 2 jaar voordat hij met pensioen ging, had Jaap mappen vol met klantgegevens in de nieuwe computer moeten intypen. Het was voor Jaap de eerste kennismaking met de computer, maar ook zijn laatste, had hij bij zijn afscheid, nu 18 jaar geleden nog gezegd. “Als dat het gemak van de computer was, dan hoefde hij er geen te hebben”. Hij kon wel zonder.

Dinie had de laatste tijd wel vaker gezegd dat bij heel veel uitzendingen op TV of stukjes in tijdschriften aan het eind wordt verwezen naar een website. “Als u verder wilt lezen of meer informatie wilt, ga dan naar www. “enzovoort. Maar ach, om daar nou nog zo’n computer voor te kopen?

Ze hadden nog wel wat contact met de buren en die hadden hen wel eens verteld over een beurs waar ze waren geweest en waar zij heel veel praktisch hulpmiddelen voor in en om het huis hadden gezien.
De buurvrouw had ook tegen Dinie gezegd dat ze de computer wel eens mocht proberen, maar Jaap zag dat eigenlijk niet zo zitten. “Veel van die snufjes”, zei Jaap “is eigenlijk maar flauwekul; het is vaak heel ingewikkeld, doet niet wat jij wil en het is nog vaak snel stuk ook”. “Vroeger deden de mensen het ook zonder al die dingen” en “trouwens de buren waren ook jonger dan zij.”
Het huis werd wel een beetje groot voor Jaap en Dinie. De slaapkamers moesten schoongehouden worden, de tuin moest onderhouden worden en het schilderwerk was al een aantal jaren niet meer gedaan.

Ja, de tuin, die deed Jaap altijd zelf, behoorlijk secuur zelfs, dat was echt Jaap. Maar doordat het nogal een oppervlakte was en hij niet zo makkelijk meer kon bukken, schoot het onderhoud er nogal eens bij in. Vorige zomer hadden ze zich, als ze naar buiten keken, er inderdaad wel een beetje aan geërgerd, maar “met de jaren komen de gebreken en als dat niet meer gaat, gaat het niet meer” zeiden ze dan tegen elkaar.

Jaap had zich erover verbaasd dat, toen hij laatst bij de gemeente had geïnformeerd naar wat hulpmiddelen in de douche, de dame aan de balie van het gemeentehuis had gezegd dat hij dat zelf moest regelen. Toen hij weer thuis was, zei hij tegen Dinie “dat regelde de gemeente of de verzekering toch altijd voor je”. “Hoe kom je daar aan en wie moet dat dan regelen?”
Ze wandelden graag, maar daar kwam de laatste tijd niet meer van. Dinie had snel last van vermoeidheid en als ze een poosje onderweg waren, verloor ze haar evenwicht nog wel eens. “Ach, dat hoort bij de ouderdom. Niet klagen, maar dragen”, zei Dinie dan, “dan maken we toch een kleiner rondje”. In de praktijk kwam het er op neer dat ze er niet zoveel meer uit kwamen.

Vorige week is er een maatschappelijk werker bij Jaap en Dinie geweest. Eén van de kinderen had die stap gezet omdat vader en moeder sterk vereenzaamden.
Er is een spoedprocedure gestart voor een toewijzing van een 2-persoonskamer in een zorginstelling.

Toen de maatschappelijk werker bij Jaap en Dinie weg kwam, had ze de buurvrouw nog even gesproken. “Als ze gewoon iets nieuwsgieriger waren geweest en de aangeboden hulp hadden geaccepteerd”, had de buurvrouw gezegd, “hadden ze zich beter kunnen redden, waren ze langer mobiel gebleven en hadden ze makkelijker de weg naar mantelzorg en hulpmiddelen kunnen vinden. Maar daar is het nu helaas te laat voor”.