Nog altijd een kristallen bol: hoe te handelen bij hersenletsel
In de zaterdagbijlage van de
Volkskrant las ik een uitgebreid artikel over hersenletsel (NAH) met de
bovenstaande titel.
Ik was eigenlijk totaal verbaasd na
het lezen van dit artikel door met name de uitspraken van neurochirurg Wilco
Peul. Hij stelde dat het voor een neurochirurg behandelen of opereren van een
hersenletsel nog een soort van werken met een kristallen bol is en dat
chirurgen eigenlijk helemaal niet weten wat nu de uiteindelijke gevolgen zijn
geweest van hun ingrepen op de patiënt.
Daar is tot nu toe eigenlijk nog
(te) weinig data over beschikbaar. Het is ook erg lastig om daar onderzoek naar
te doen omdat de hersenen zo complex zijn en de beschadigingen sterk kunnen
variëren van geval tot geval. Er is nu dan ook een groot onderzoek onder zo’n
300 artsen in 13 landen gestart.
Wat naar voren kwam, en daar
schrok ik eigenlijk wel van, is dat voor 9 van de 10 NAH patiënten geen plek is
in een goed revalidatiecentrum.
Ik begin steeds meer te begrijpen wat artsen bedoelen als ze me zien en zeggen dat
ik geluk heb gehad, ondanks mijn letsel. Want ik kreeg door die uitspraken van
Peul het gevoel van toen ik op de operatietafel lag, dat de neurochirurg een soort
gevoel moet hebben gehad zoals ik heb als ik een computer open schroef. Daar
snap ik ook geen jota van.
Het vreemde vind ik nog dat die
knappe koppen tot nu toe eigenlijk helemaal niet zo geïnteresseerd zijn geweest
in de uiteindelijke resultaten van hun ingrepen en dat daar nu pas onderzoek
naar wordt gedaan. Zijn zij dan alleen met de techniek bezig en niet met wat
dat uiteindelijk betekent voor de mens die daar achter steekt?
Zoiets als: ik kook en eet om 12
uur. Waarom? Omdat ik altijd om 12 uur kook en eet. Maar je kookt en eet toch
om 12 uur omdat je honger hebt zodat mijn “probleem honger”, opgelost
wordt?
Chirurgen opereren toch ook om
een probleem op te lossen?
Als professional maar zeker ook
als mens wil je toch weten wat uiteindelijk de resultaten zijn geweest van jouw
ingrepen?
Wat ik niet begrijp is dat artsen
en wetenschappers mij met een zekere dedain benaderen als ik uitspraken doe
over mijn “wetenschap” over NAH.
Ze vergeten echter dat ik zelf
NAH heb en zij niet, en dus heel goed weet waar ik het over heb en daar komt
geen kristallen bol aan te pas.
