Nieuws

De Deerhunter.
U kent die film misschien wel.
Ik?
Misschien 15 jaar terug voor het laatst gezien.
Ik zag hem nu weer,
onverwachts.
En juist op dat ene moment in de film.
Het moment van gevangenschap van 3 vrienden door de Vietcong.
Zij samen met nog anderen in een bamboe getraliede
gevangenis.
Boven hen geschreeuw, een tafel met stoelen, 2 gevangen tegenover elkaar.
Eén revolver,
één patroon.
Russische roulette.
De Vietcong schreeuwen, dreigen, zetten hun geld in.
Weddenschap om de dood.
Schot,
gelach.
Het beeld dat een Vietcong zijn voet houdt boven het
fnteintje bloed uit ’s mans hoofd.
“De volgende gevangene!”.
Ik kon het niet.
Ik kon het verdomme niet!
Niet naar kijken ondanks dat ik de afloop ken.
Voor de drie vrienden op dat moment goed, echter de
gevolgen.
Die verdomde gevolgen.
Ze bleven het in zich dragen.
De dood.
Ik kon het daarom niet zien.
Onafwendbaar bewust naar die dood.
Je hebt dan slechts jezelf.
Alleen jezelf die de oplossing kan bieden.
Aanspraak makende op dat stukje ik dat voor vrijwel
iedereen onbereikbaar is.
Een grens overschreden.
Eenmaal beleefd, laat het je nooit meer los.
Nooit meer…

Bekijk & lees alle columns van Roger van de Werff