Op mijn billen naar het toilet
Vanaf het moment dat ik zindelijk werd, had ik een olifantenblaas volgens mijn moeder. Als kleuter vertrok ik om half acht ’s ochtends met de taxi naar de mytylschool in Leiden. Ik ging echter de deur niet uit zonder de ‘preek’ van mijn moeder: “Denk erom, je moet wel naar het toilet op school!” Ook de klassenassistenten had ze op het hart gedrukt me op het toilet te zetten tussen de middag. Maar ik, zo eigenwijs als ik was, wilde alleen maar thuis bij mama plassen. Zij stond, ondanks mijn niet-luister-gedrag, altijd voor me klaar. Rond half vijf ’s middags reed de taxi de oprit op, zowel de voordeur, woonkamerdeur, als de bijkeuken- en toiletdeur stonden dan al open. In één rechte lijn ging ik naar het toilet.
Dit is eigenlijk heel lang zo gebleven, ook als ik uitging in het weekend. Het maakte niet uit hoe laat het werd en wat ik dronk, ik ging thuis met mijn moeder naar de wc. En nog steeds ga ik het liefst gewoon thuis naar het toilet (al 20 jaar niet meer mét mijn moeder; alhoewel, als ik bij mijn ouders ben of zij is bij mij, dan vind ik het nog steeds fijn als zij me helpt).
Doordat ik weinig buitenshuis toiletteer, liep ik ook niet zo tegen het gebrek aan toegankelijke openbare wc’s aan. Tot een half jaartje geleden, toen onze dochter Serena zindelijk begon te worden. In tegenstelling tot haar moeder plast zij overal. En tsja… dan opeens merk je, ook al hoor je het veel om je heen, dat er een chronisch tekort is aan ruime, aangepaste toiletten…
“Serena weet je zeker dat je niet naar de wc wil?” vraag ik voordat we de deur uitgaan. “Nee mam, ik weet het zeker.” We staan nog maar net binnen bij de kledingzaak in het onlangs verbouwde winkelcentrum. “Mama, ik moet plassen.” Ik kijk de verkoopster aan en zij mij. “We hebben slechts een klein toilet en daar mogen geen klanten op. De bakker heeft een toilet.” Wij naar de bakker. We wurmen ons tussen de tafeltjes door naar de wc. Gloednieuw voor dames en heren, maar geen ruim toilet voor rolli’s en kids. Belachelijk en asociaal! Zeker gezien het grote aantal rolstoelen en kinderen in de wijk. Ik stop met me op te winden als ik Serena hoor: “Mama…” Ik laat hulphond Santi snel de deur opendoen, spring de rolstoel uit en volg Serena op mijn billen het toilet in. Gelukt! En zo hebben we samen al heel veel krappe en gore wc’s gezien, maar ze is zindelijk!
Bekijk & lees alle columns door Monique Wijnen (hoofdredacteur van Support Magazine)
