Opstart- en startproblemen
Gelukkig ben ik beneden gekomen. De vijf boterhammen smaakte voortreffelijk na zoveel inspanning. Ineens voelde ik een hevig angstgevoel opkomen. Dat heb ik wel vaker, ik ben hoog sensitief en voel feilloos aan dat er wat gaat gebeuren, maar ook hoe mensen over mij denken. Ik wist dat mijn ouders een afspraak in het ziekenhuis hadden, maar mijn werkcoach zou ook langskomen met mijn eindrapportage. Dus ik belde om de afspraak te verschuiven zodat ik mee kon gaan, want met zo’n angstgevoel alleen thuisblijven is geen optie.
Het was de hoogste tijd om te vertrekken. Het was dinsdagochtend half tien, de afspraak stond op tien uur. Ja, gelukkig hadden we wat extra reistijd genomen. Bij het ziekenhuis zou ik in de auto wachten. Om me te vermaken, had ik mijn studie meegenomen, maar dat lukte niet, want het angstgevoel werd heviger en uiteindelijk bijna verlammend. Vreselijk! Door pure wanhoop kreeg ik het ook nog te koud, waardoor mijn spieren begonnen samen te trekken. Dus ben ik snel op de bestuurdersplaats gaan zitten om de auto te starten, zodat ik de verwarming kon aanzetten.
Goed, ik start de auto en zet de aanjager op standje 1. Net dat ik weer terug wil kruipen op de passagiersplek, slaat de auto af en volgen er een hoop gepiep en rode alarmlampjes. Ik schrik, maar draai de sleutel terug, haal ‘m eruit, doe ‘m er weer in en start opnieuw. De auto start niet… De radio was bij de eerste keer afslaan al uitgegaan, net als de aanjager. Ik herhaal deze procedure en start opnieuw. Nu gebeurt er helemaal niets meer. Ik kruip terug naar mijn plekje en raak in paniek! Jeetje… Wat nu? Ik zie tot mijn grote opluchting mijn ouders komen aanlopen! Pa neemt achter het stuur plaats, ma gaat achter mij zitten. En ik begin mijn verhaal met dat de auto niet meer start…
Mijn vader draait de sleutel om en de auto deed… niets. Ondertussen was ik door mijn angst en paniek veranderd in een hevig trillende chihuahua. De pechhulp wordt gebeld, maar in de tussentijd was het zo koud in de auto geworden, dat alle ramen besloegen en al mijn spieren in opstand kwamen. Tot overmaat van ramp kreeg ik ook nog spasmen te verwerken. Pa en ma dachten eraan om maar terug naar het ziekenhuis te gaan en daar de pechhulp af te wachten, maar ik had mijn rolstoel niet bij me en die snertstoelen van het ziekenhuis zijn zo keihard, dat ik met mijn spasmen niet zou weten waar ik blijven moest.
Dus bleven we toch maar in de auto zitten. De pechhulp kwam gelukkig binnen het half uur. Zo’n hele grote sleepauto. Ik zag het al gebeuren… de auto aan de sleepkabel, pa en ma naast de chauffeur en wie moest mij dan meenemen en helpen? Gelukkig was die man niet voor een gat te vangen. Pa kreeg de opdracht nogmaals te starten. De auto deed nog steeds helemaal niets! De man van de sleepdienst komt met een ‘startboost’ en weer moest pa starten. Joepie! Hij startte! Wat was ik blij, konden we eindelijk naar huis. Dacht ik… Nee, we moesten tenminste een half uur rijden en vervolgens naar de garage om de accu na te laten kijken!
