Nieuws

Ieder mens is uniek. Er zijn mensen die dit graag breed uitdragen door bijvoorbeeld het dragen van veel bling bling of een fel groene hanenkam, een tuinbroek of juist een driedelig kostuum, door het rijden in een klein Fiatje of een knal-rode Porsche. Maar wat als je – zonder dat je dat wil en daarvoor kiest – een opvallende verschijning bent, terwijl je het liefst anoniem door het leven wil gaan?

Mijn lijfje ziet er anders uit dan de meeste lijven. Ik ben geboren met korte armen tot boven de elleboog, zonder handen en korte boven- en onderbenen met zogeheten ‘klomp’-voeten (voor mij ideaal, want door de stand kan ik er alles mee doen). Voor mij is mijn lijfje mijn basis, ik voel me er thuis in en vertrouwd mee. Voor anderen, die mij niet kennen, blijk ik iedere keer weer een bijzondere verschijning te zijn. Er zijn gelukkig veel momenten waarop ik dit eigenlijk niet eens meer doorheb. Wanneer ik bijvoorbeeld met (husky hulphond) Santi mijn boodschappen doe, heb ik een groot publiek. Ik merk dit niet omdat ik druk met haar bezig ben (om ervoor te zorgen dat ze netjes de kipfilet met bieslook en niet de naturel aangeeft). Of als ik heerlijk het zwembad in duik tijdens een lekker dagje luieren in de sauna.

Maar er zijn ook momenten geweest waarop het me wel opvalt en ik er op zijn zachtst gezegd van baal en er verdrietig van word. Zo kan ik me herinneren dat toen ik tiener was ik heel graag een stoere spijkerbroek wilde. Niet zo een die zelfgemaakt is uit een mooie lap stof van de markt, maar een stoere met versleten randen en zo. Pashokje in pashokje uit, maar met mijn korte pootjes en dikke billen ging dit nooit lukken. Dit maakte me zo boos. En dan opeens vallen die ‘blikken’ van al die mensen me op. Dit maakte me nog bozer en verdrietiger. Een ander voorbeeld is van een paar jaar geleden. Mijn man en ik waren voor de Support Magazine Vakantiegids in Wenen. Daar werd ik geconfronteerd met heel aparte blikken. Voor het eerst in mijn leven kreeg ik het gevoel afgekeurd te worden. Mensen keken me heel kort aan en trokken hun neus op. Geen moment van oogcontact, een ‘hello’ of iets. Je kan zeggen: ‘Nou, dat wilde je toch; anoniem zijn!’ Maar nee, ik was hier zeker niet anoniem, want mensen keken wel degelijk. Ik kreeg het gevoel niet te passen in dat mooie, schone en perfecte Wenen.

De periode waarin ik het meest heb moeten zoeken naar: hoe ga ik hiermee om? wat zegt dit over de ander? en wat is mijn eigen rol? was toen ik samen met nog een andere dame in het tv programma JONG liet zien hoe ik mijn dagelijkse dingen doe, op mijn manier. Hiermee probeerde ik aan de kijker te laten zien dat ik gewoon naar het toilet ga, een baan heb en autorijd. In de hoop dat mensen denken: ‘Ja, logisch eigenlijk’ en een breder idee krijgen van wat er allemaal mogelijk is. Het tegenovergestelde was het resultaat. Er kwamen honderden reacties binnen en waar ik kwam stonden mensen in rijen voor me om te vertellen hoe bijzonder ze het vonden om mij bezig te zien. Inspirerend en bewonderenswaardig. Ook deze reacties gaven mij het gevoel een opvallend buitenbeentje te zijn.

Uiteindelijk is het een kwestie van dicht bij jezelf blijven en de blikken en meningen van anderen op waarde leren schatten. Ik voel me niet meer verantwoordelijk om alle vragen te beantwoorden of hersenspinsels van mensen bij te schaven. Veel opmerkingen, vragen en blikken, kan ik afdoen met een vriendelijke ‘ja’ of ‘nee’  of een knikje. En wanneer het voor mij goed voelt of ik kan iemand anders ermee verder helpen, dan ga ik graag het gesprek aan.

Onlangs waren Tinus en ik op een landelijke dansdag (ik dans in een sportrolstoel met armprothese, eigenlijk een verlengstuk). Een aantal dansers was door onze manier van dansen enorm geraakt: ‘Kijk wat er toch allemaal mogelijk is, daar ben jij echt een voorbeeld van. Mogen we een foto nemen om dit aan mensen te laten zien die niet durven te dansen?’ Heel even bekroop me een ongemakkelijk gevoel en toen dacht ik: ‘Ja, we zijn ook een uniek stel. Fijn als we op deze manier anderen kunnen inspireren om gewoon lekker te dansen.’

Bekijk & lees alle columns door Monique Wijnen (hoofdredacteur Support Magazine)