Overkill
Onze dochter wordt komend weekend drie jaar. Het is een vrolijke, nieuwsgierige en pittige tante. Iedere dag ontdekt ze weer iets nieuws en het leuke van moeder zijn, is dat je zelf de wereld ook opnieuw leert ontdekken.
Laatst werd ik geassisteerd door een ADL’er (een medewerker van Fokus die me helpt bij de algemene dagelijkse levensverrichtingen). Ze helpt me met mijn haren wassen. Dochter Serena zit naast me in bad en kijkt naar de hand van de ADL’er. “Uh, waar is je vinger?” vraagt ze. De ADL’er legt uit dat het puntje van haar middelvinger pijn deed en dat de dokter uiteindelijk de helft van haar vinger heeft weggehaald. Serena raakt er maar niet over uitgesproken en kijkt ook naar haar eigen handje. Zo grappig om te zien en het gesprek aan te horen.
Ik steek mijn armen in de lucht, maar Serena reageert niet. Ze ziet niet dat ik twee onderarmen en handen ‘mis’ omdat ze eraan gewend is. En dat is nou net wat er moet gebeuren in de wereld. Eigenlijk zou er zo’n overkill moeten zijn van mensen met een beperking op straat, bij het uitgaan, in de media, overal, dat de wereld niet meer om ons heen kan. En het ‘anders zijn’ gewoon wordt.
Als dit betekent dat je soms wat deuren van heilige huisjes moet intrappen, zoals mijn man dit zegt, dan is dat maar zo. In tegenstelling tot volwassenen, vinden kinderen gelukkig al snel iets gewoon. Voor het laatste nummer van Support Magazine sprak ik met SUE’s Warrior Elke Lale. Ze wil graag een kinderprogramma gaan presenteren. Ik hoop dat het haar lukt en dat we er met elkaar, ieder op zijn eigen manier, voor kunnen zorgen dat we binnen no time niet meer opvallen of alleen vanwege onze talenten.
Monique Wijnen
Bekijk & lees alle columns door Monique Wijnen (hoofdredacteur Support Magazine)
