Nieuws

Heeft u het artikel ‘Werken met chronische ziekte vergt extra inzet van alle partijen’ op deze site ook al gelezen?

Niet? Dan moet u dat zeker nog even doen.
Het gaat over de Participatiewet.
Een wet die er voor moet zorgen dat chronische zieken weer “normaal” aan het werk komen. Zowel de chronisch zieke, de werkgevers en de overheid, lees de gemeenten, moeten hier zorg voor dragen.

Zou dat in de praktijk ook uitvoerbaar zijn denkt u? En komt dit ten goede aan onze economie of wordt er enkel naar het sociale aspect gekeken… wat ik haast niet kan voorstellen met onze huidige regering?

Enkele voorwaarden waar men minimaal aan moet voldoen wil er enig kans van slagen zijn van dit plan:

a) Het vergt extra inspanning van zowel chronisch zieken als wel werkgevers en gemeenten.

b) Er moet een wil of bepaalde drive aanwezig zijn bij de chronisch zieke. Er moet dus op een realistische basis een bepaalde motivatie aanwezig zijn .

c) Er moet een wil aanwezig zijn bij de werkgever. Ik weet niet of u het misschien ontgaan is maar de meeste werkgevers willen op een of ander manier geld verdienen om alleen al überhaupt werkgever te kunnen zijn. Dus kijkt hij naar de arbeidsproductiviteit van de werknemer die hij in dienst neemt.

d) De overheid, gemeente, moet financiële mogelijkheden bieden zodat de chronische zieke ook kan gaan werken.

e) Er moet kennis aanwezig zijn van diverse aandoeningen en de mogelijkheden die er dan zijn voor verschillende aandoeningen. Dus er moet een bepaalde expertise zijn.

Ik kan nog wel wat punten bedenken en ik heb even na zitten denken voor wie dit nou alles van voordeel kan zijn?

En wat zijn de economische belangen?

Ik denk natuurlijk dat het als eerste van belang is voor de chronisch zieke. Voor zijn gevoel is hij nuttig bezig wat ten goed komt aan zijn gevoel van eigenwaarde. Dus vanuit sociaal oogpunt zeer nuttig.

Maar nu het economische aspect. De chronisch zieke verdient geld dat betaald wordt door de werkgever. Hij/zij maakt dus minder of geen aanspraak op een uitkering of andere sociale voorzieningen. Wat de gemeenschap ten goede komt.
Echter zijn arbeidsproductiviteit zal in de meeste gevallen een stuk lager zijn als die van een “gezonde” werknemer. Dus zal de werkgever dit gecompenseerd willen zien en dit verdisconteren in de prijs van het product. Of hij moet met minder winst genoegen nemen. Als de werkgever het product duurder maakt is er een reële kans dat hij zichzelf uit de markt prijst, wat weer banen zou kunnen gaan kosten. En er dus weer meer aanspraak gemaakt gaat worden op de sociale voorzieningen…

Ik acht de kans dus vrij gering dat hij de prijs verhoogt en dus probeert dat geld ergens anders vandaan te halen.

Dat zal naar alle waarschijnlijkheid bij de overheid zijn. Deze heeft sowieso extra kosten zoals aan reïntegratie bedrijven, externe adviseurs, extra vervoerskosten ed. van de chronisch zieke werknemer etc. etc. Onder de streep ben ik bang dat het meer geld gaat kosten om chronisch zieken aan het werk te krijgen dan dat de chronische zieke zal bijdragen aan het BNP.
Lijkt mij niet helemaal de bedoeling van de nieuwe Participatiewet.

Nou wil het toeval dat ik als niet-belanghebbende aan tafel kwam te zitten bij een gesprek van een werkgever en een re-integratie bedrijf. Ik was getuige voor welke problemen de Participatiewet in de praktijk zorgt. Daarbij wil ik even zeggen dat de werkgever in kwestie een heel schappelijke en sociale man is.

Even vanuit zijn standpunt gezien: hij is ook verantwoordelijk voor de continuïteit van het bedrijf wat voor heel veel arbeidsplaatsen zorgt. Hij ergerde zich bijvoorbeeld mateloos aan het te pas en te onpas inzetten van taxibedrijven, wat enorme kosten met zich meebrengt die ook weer afgewenteld worden op de algemene voorzieningen. En aan de extra kosten gemaakt voor het reïntegratiebedrijf, artsen, psychologen etc.

Wie is uiteindelijk gebaat met al die inspanningen? Ik denk een aantal partijen, maar zeker niet de chronisch zieken of de belastingbetalers.

Eigenlijk zou ik willen pleiten voor een soort basisinkomen. Iedereen die om een of andere reden niet zelf in zijn inkomen kan voorzien door arbeid, ontvangt een netto inkomen van om en nabij de € 1.200,-. Belanghebbende moet inruil daarvoor, naar gelang de mogelijkheden, vrijwilligers werk doen in bijvoorbeeld verzorgingshuizen.
Dit zou ook veel geld schelen voor allerlei controlerende instanties die dan niet meer nodig zijn. En wat dacht u van de dure reïntegratiebedrijven? En dan… wat een rust het zou geven bij de chronisch zieke? Geen maatschappelijke druk meer door die voortdurend (dure) controles.

Iets om over na te denken denk ik.

Bent u het niet eens met mij? Of heeft u andere ideeën? Dan graag een reactie van u.