Parijs
Stapvoets rijden we een parkeerplaats op. Al drie dagen sneeuwt het dikke vlokken en steeds minder mensen gaan de weg op. Maar, wij gaan naar Parijs. Mijn moeder zet ons af op Amsterdam Centraal waar we met de Thalys verder reizen. Achterop mijn rolstoel zit een Stepless light oprijplaat vastgebonden, die we gebruiken voor het overbruggen van stoepjes en om de bussen en metro’s in te komen. Het witte landschap raast ondertussen aan ons voorbij. In Parijs moeten we wachten tot we met een liftje de trein uitgehaald worden. Parijs!
We lopen naar een loket waar we onze kaartjes kopen voor drie dagen onbeperkt reizen met het openbaar vervoer. Al snel zitten we in de bus richting ons hotel. Buiten vriest het en alles is prachtig wit. Bij het hotel checken we snel in om onze spullen achter te laten. Op de hotelkamer komen we erachter dat het toilet in tegenstelling tot wat ons vertelt was, gespiegeld staat. De opstelling van de badkamer was juist zo belangrijk om mij naar de wc te helpen. Samen gaan we terug naar de receptie en leggen het uit. Ze geeft ons een andere sleutel. Deze kamer heeft de wc aan de goede kant. Gelukkig.
De volgende dag willen we naar de Eifeltoren. Vol goede zin staan we op, kleden ons dik aan en gaan op weg. 500 meter bij ons hotel vandaan stopt mijn rolstoel ermee. We proberen hem nog aan de praat te krijgen, maar helaas. Met behulp van een voorbijganger word ik teruggeduwd naar het hotel. Eenmaal daar blijkt er in Parijs in het weekend geen rolstoeldienst bereikbaar. Via via krijgen we een monteur uit Nederland te pakken. Hij geeft ons instructies. Draadjes loshalen, opnieuw inpluggen en… Hij doet het! Optimistisch gaan we weer op pad.
We besluiten toch maar eerst de Notre Dame te bezichtigen. Wat een prachtige kerk. De straatjes rondom de Notre Dame zijn sprookjesachtig en de sfeer is geweldig. Later, bij de Eifeltoren, blijkt er een enorme rij te staan om naar boven te mogen. We sluiten aan, maar al snel worden we uit de rij gehaald en mogen we via een andere ingang direct naar boven. Hoewel we normaalgesproken liever in de rij staan, kwam het met deze kou wel goed uit.
We mogen, omdat ik in een rolstoel zit, niet helemaal naar boven. Jammer, maar ook hier is het uitzicht adembenemend. De volgende dag staan we weer vroeg op, klaar om naar het Louvre te gaan. Daar aangekomen, zoeken we eerst de Mona Lisa op. Er staan heel veel mensen naar het schilderij te kijken, achter een zwaarbewaakte afgezette ruimte voor het prachtige plaatje. Weer worden wij uit de groep mensen gehaald en mogen vóór alle mensen in de verboden ruimte, heel dichtbij naar de Mona Lisa kijken. Vragend kijk ik de bewaking aan: “don’t worry, people like you do it all the time.”
Op de terugweg, in de Thalys, vallen we tegen elkaar aan in slaap. Trots op ons avontuur, onder de indruk van Parijs.
