Participatie
Het is pas januari, maar toch heb ik het gevoel dat ik al 1 woord kan noemen wat gaat meedingen naar het woord van het jaar: participatie. Een mooi woord, met wellicht een nog mooiere betekenis. Participatie betekent meedoen, deelnemen. Plak daar het woord samenleving achter en je hebt een over een samenleving waarin iedereen meedoet. Of liever gezegd….mee zou kunnen doen.
Onlangs ben ik de 30 gepasseerd en heb een vaste baan waardoor ik al 5 jaar geen WAJONGER meer ben en heb sinds juli 2013 MoTimVation opgericht. Een eigen coachpraktijk als 2e baan. Daarnaast woon ik volledig zelfstandig in een regulier appartement. Ik ontvang geen hulp in huishouding of thuiszorg en heb geen PGB. Tot slot rijd ik nu bijna 7 jaar auto, waarvan de laatste 2 jaar als eigenaar. Ik heb dus ook geen bemoeienis meer met logge instanties als UWV!
Had ik veren over en besluit ik die maar in mijn eigen achterste te steken? Geenszins. Hoewel ik bijzonder trots ben op mijn situatie, realiseer ik mij dat ik daarbij ook de wind mee heb gehad. Bijvoorbeeld door geweldige en krachtige ouders en een fantastische broer. Lieve familie en vrienden en geweldige collega’s, Bovenstaand stukje is bedoeld om aan te geven dat ik weet wat 100% integreren vanuit 100% arbeidsongeschikt is. Ik mag mij met recht ervaringsdeskundige mag noemen in maatschappelijke integratie. Voor mij is de participatiewet al jaren een feit…maar dan als minimale norm!
De participatiewet verdient nadere beschouwing. Ik denk dat een baan invullen door 125.000 mensen met een arbeidshandicap makkelijker gezegd is dan gedaan. Iets waar met name de politiek niet realistisch naar kijkt. Zo vraag ik mij af: hoe je kunt spreken van een participatiewet, als het OV in 2030 pas toegankelijk hoeft te zijn?
Geloof mij, als je afhankelijk bent van de taxi kun je maar zelden echt carrière maken. Je zit vast aan voorspelbare banen met voorspelbare arbeidstijden. Een uitgelopen vergadering is pech voor je en voor 08u beginnen? Vergeet het maar! Ik kan gelukkig autorijden, maar dat kan lang niet iedereen met het handicap? Dus als de politiek mensen (terecht) wil verplichten te gaan werken, dan moeten de voorzieningen gelijke tred houden.
Ik zou het al een mooi begin vinden als de NS de assistentieaanvraag tot een uur van te voren terugdringt. Dan zijn ze een beter alternatief dan ‘ het busje’ . Laatst kon ik gelukkig bewijzen dat ik een aanvraag had gedaan en plots zat ik binnen 2 minuten in de trein. 3 uur lijkt dus meer gemakzucht dan noodzaak en een uur moet dus haalbaar zijn lijkt me. Dus: dames en heren van de NS…wat wordt jullie aandeel in de participatiewet? Ik ben beschikbaar voor advies en positief kritische blik….
Daarnaast moeten de buschauffeurs ALTIJD mensen met een handicap meenemen. De kans dat je geweigerd wordt, is nu te groot om op vervoer voor werk te rekenen. Waar dat echt niet kan, moeten er taxi’s tegen OV tarief gaan rijden. Dan werk je als overheid en bedrijfsleven actief aan de participatiewet. Je ontneemt mensen met een beperking daarmee namelijk een excuus om niet te participeren.
Toch ligt er niet alleen een taak voor de politiek en het bedrijfsleven. In een participatiesamenleving heeft iedereen een rol! Hoe ik dit zie? Lees verder op: https://kansenrapenzonderbukken.wordpress.com
