Paspoort verlengen
Met verwondering keek ik om me heen in het gemeentehuis in Eindhoven.
Niet alleen dat het nummer wat ik toebedeeld kreeg nog 400 nummers te gaan had, maar die klok… Het gemeentehuis in Eindhoven beschikt over een vreemdsoortig bouwwerk waar een klok in zit. De klok lijkt iedere minuut te veranderen door een mannetje dat de wijzer met een sponsje uitveegt en met een stift op de nieuwe plek zet… Een hardwerkende ambtenaar. Mijn mond viel open en ik zocht de camera van Bananasplit.
De toon was gezet. Tot mijn stomme verbazing schoot de nummering ineens 400 cijfers verder en was ik aan de beurt.
Giegelend reed ik in mijn rolstoel naar de balie NUMMER 39 waar een grinnikende meneer mij ontving. Het mannetje in de klok was een computer-programma vertelde hij me.
Oke, ik wilde een paspoort. Even mijn gezicht in de meest chagerijnige stand geplooid om mijn foto te laten controleren. Gemopperd over de prijs waarop die meneer-met-baard (nee, zijn naam kreeg ik niet) vertelde dat hij die avond ook moest eten.
Mijn antwoord was dat ik wel eens een column schreef… Nee, meneer dit is geen bedreiging.
Meneer vroeg nog wel waar die stukjes dan geplaatst werden.
Dat ik ook avondeten nodig had was niet zo duidelijk, gezien mijn gewicht. Maar dit was een conclusie van mijzelf. Toen mijn vingerafdrukken. Ik heb hem maar verteld dat mijn ambities om een bank te overvallen gereduceerd waren omdat ik nog niet op de goede vlucht-snelheid zat. Toch vingerafdrukken, oke.
Afrekenen. Ik kreeg het pinapparaat aangereikt, maar daar schoot meteen een stekkertje uit want die was niet berekend op laag-bij-de-grondse personen zoals ik. Ik noem zoiets een gehandicapt apparaatje. Ik was in goed gezelschap. Tweede poging lukte.
Graag voor de volgende keer een pinapparaatje met langere snoertjes…
groet, Pia
