Nieuws

In 2006 stelden de Verenigde Naties het Verdrag voor de Rechten van Gehandicapten vast (hierna te noemen ‘het Verdrag’). Nu, bijna 10 jaar later, is Nederland een van de laatste landen in de ‘beschaafde’ wereld die het nog steeds niet toepast. Ze heeft het wel ondertekend, maar nog niet geratificeerd (bekrachtigd).

Pas na ratificatie is het land verplicht het uit te voeren. Wij stellen dat al 10 jaar uit.

Wat houdt het Verdrag in?

Kort samengevat: een toegankelijke samenleving realiseren, waarin mensen met een beperking (lichamelijk, verstandelijk, zintuigelijk, psychisch) gelijke kansen hebben, normaal mee kunnen doen en betrokken worden bij het beleid. Denk aan wonen, werken, onderwijs, vervoer en recreatie.

Waarom nodig?

De Verenigde Naties vonden dat de bestaande wetten in de praktijk niet werkten voor mensen met een beperking. Dat klopt!
Al jarenlang zijn er nauwelijks maatschappelijke verbeteringen gerealiseerd voor gehandicapten en chronisch zieken. Financieel zelfs achteruitgang.

Waarom uitgesteld?

De nieuwste ‘reden’ die Nederland na 10 jaar uitstel aanvoert, is dat onderzoek nodig is welke wetten aangepast moeten worden en hoeveel het allemaal kost. We zijn een zuinig land.
Na ratificatie van het Verdrag, heeft een gehandicapte een juridische grondslag om ontoegankelijkheid aan te vechten.

Nederland probeert het Verdrag ook af te zwakken, zodat het minder verplichtend (dus goedkoper) is. We zijn een land van pingelaars.

De overheid schreef: ‘aan de realisatie van sociale rechten kan verder worden gewerkt.’
Let op: ‘kan.’ Haagse juristen zijn listig.
Direct waarschuwden organisaties: ‘Het woord ‘kan’ wekt de suggestie dat de overheid kan kiezen of zij dit wel of niet zal doen. Na ratificatie is de staat echter verplicht tot verwezenlijking van deze rechten!’

Het Verdrag staat nu voor 7 december op de agenda van de Tweede Kamer. Mogelijk wordt het opnieuw uitgesteld.

Gemeentelijke invoering

In 2006 werd de praktijkgerichte methode ‘Agenda 22’ ontwikkeld om 22 belangrijke regels uit het Verdrag toe te passen in gemeentelijk beleid. Lokale gehandicaptenplatforms werden door Programma VCP (Versterking Cliëntpositie, een onderdeel van de CG-Raad) geassisteerd om het in te voeren bij hun gemeente.
Een paar jaar later werden de CG-Raad en het VCP door Rutte wegbezuinigd.

In 2006 was ik voorzitter van een lokale gehandicaptenraad, die breed was samengesteld met . vertegenwoordigers van allerlei groepen. Ik werd projectleider voor invoering van Agenda 22 in onze regio. We pakten het zorgvuldig aan en voegden o.a. vertegenwoordigers van de GGZ en ouderen toe.

Gemeente betaalde een driedaagse training door het VCP, waar ook twee ambtenaren aan deelnamen. We waren er klaar voor!
Daarna kwam het moment dat onze gemeente officieel moest bevestigen dat zij het Verdrag stapsgewijs in haar beleid op ging nemen. Theorie omzetten in praktijk dus.

TOEN HAAKTE ONZE GEMEENTE AF!

‘Deze training was toch alleen bedoeld om het tussen de oren te krijgen?’ hield de gemeente zich van de domme. Daarna weigerden ze verdere medewerking.

Zo ging het ook op landelijk niveau. Wel woorden, geen daden, al 10 jaar lang.
Bang voor de kosten en verplichtingen die het Verdrag geeft. Ten koste van gehandicapten. Bah.

Bekijk & lees alle columns door Kees de Jager.